Książki moim uzależnieniem, czyli dlaczego czytam?

Witajcie, pomyślałam, że ostatnio bardzo dużo recenzji u mnie było, więc chciałam dodać coś innego. Podobny post robiłam już kiedyś, ale był on bardzo długi i bez sensu (więc go usunęłam) , dlatego też napiszę coś w podobnym stylu, ale krótsze. Ten post jest wprowadzeniem do serii postów o nazwie ,,Jakim jestem czytelnikiem?" od czasu do czasu będę dodawać tego typu posty, z ciekawostkami lub nawykami na temat czytelnictwa, może Wy będziecie należeć do którejś grupy? Pewnie niedługo to się okaże.

(Niektóre obrazki w tym poście pochodzą z różnych źródeł Internetu, na każdym z nich jest link skąd pochodzi dany obraz)

Opowiem Wam dzisiaj krótką historię tego jak u mnie wyglądał początek czytania książek, bo tak naprawdę może nie jest to jakaś magiczna, pełna wrażeń historia, ale jednak prowadzę bloga, który jest głównie o książkach, więc czemu by nie?

Jak każde małe dziecko, tak i ja, przygodę z książkami zaczęłam od momentu, gdy moi rodzice naprzemiennie czytali mi na dobranoc. Zaczęło się to mniej więcej jak miałam trzy latka, ponieważ nigdy wcześniej nie potrafiłam usiedzieć w miejscu przy czytaniu, a kończąc właśnie trzy latka udało mi się to. Tak było do przedszkola. W tym okresie czasu, gdy już miałam do czynienia z innymi dziećmi, jakoś nie miałam ani chęci ani przypuszczalnie siły po całym dniu zabaw, słuchać jak ktoś mi czyta. 

Wróciłam do tego dopiero, gdy w szkole nagle zostałam do tego zmuszona. Moja mama czytała mi lektury szkolne do drugiej klasy podstawówki, w trzeciej zaczęłam czytać sama lektury (czasami z jej pomocą przy trudnych słowach), a to bardzo się różniło od zwykłych czytanek na lekcji, więc przypuszczam, że to właśnie ten finałowy moment w którym pokochałam to, że sama mogę sobie przeczytać lekturę szkolną. Czytanie ogółem od pierwszej klasy bardzo szybko przyswoiłam i nie miałam z nim większym problemów, oprócz mojego lenistwa, bo w końcu można było się bawić lalkami zamiast czytać, no nie? Jestem pewna, że kilka książek z pierwszej i drugiej klasy też mi w tym pomogło, bo akurat wszystkie te lektury uwielbiałam, a najbardziej ,,Plastusiowy pamiętnik". Tak dla ciekawostki to takiego swojego Plastusia lepiłam chyba codziennie i żaden nie przeżył całego dnia w szkole, dlatego co rano musiałam zaczynać od nowa xD. 

Do dziś pamiętam, że pierwszą całkiem samodzielną lekturą bez pomocy mamy przy niektórych słowach były ,,Dzieci z Bullerbyn", których uwielbiałam i dalej mam do nich ogromny sentyment. Po długich błaganiach udało mi się nawet namówić mamę, aby tą książkę zakupiła do domu i właśnie w ten sposób powracałam do niej około sześciu razy. 

Kolejnym etapem była czwarta klasa, w której to zaczęłam czytać nie tylko lektury szkolne, ale także zwykłe książki z biblioteki, a wybór był ogromny. Czwarta klasa minęła mi na zapoznawaniu się z czytelnictwem i coraz większym wgłębianiem w tę czynność. W piątej klasie pokochałam czytanie całym sercem i do dziś nie zapomnę, że większość osób w klasie przez ten czas uważała mnie za takiego "dziwaka" bo czytałam książki, a przecież wszyscy tego nienawidzili ze względu na lektury, bo musieli je czytać, a jacy oni byli fajni, bo tego nie lubią, no przynajmniej tak im się wydawało. Byłam na tyle mądra, że mimo iż było mi przykro dalej czytałam i czytałam, po prostu nie przejmowałam się tym co inni mówią. W szóstej klasie nagle wszyscy udawali, że nikt mnie nie wyśmiewał i zaakceptowali fakt, że uwielbiałam czytać.

Jak widzicie ten etap trzech lat był trochę trudny, bo napotkałam przeszkody, jednak wydaje mi się, że całkiem nieźle sobie poradziłam. Dlatego mam ogromną prośbę. 

Jeśli ktokolwiek śmieje się z Ciebie, bo czytasz książki, to nie zwracaj na niego uwagi i rób to dalej, jeśli sprawia Ci to przyjemność. Bo w końcu nie ma czego się wstydzić! Za parę lat będziesz inteligentniejszy/a i to ty będziesz się śmiać (nie rób tego nigdy, bo to nie jest ani fajne ani miłe!). 

Jeżeli nie czytacie książek, to nie wyśmiewajcie osób, które to robią. Przecież to nie jest żadne dziwactwo czy choroba, to jest czynność, która po prostu zanika, a Ci co jednak czytają powinni czuć się wyjątkowi, że należą do tej mniejszość. Naprawdę.

Etap gimnazjum był o wiele przyjemniejszy, bo stałam się prawdziwym molem książkowym. Czytałam co wakacje masę książek. W roku szkolnym troszkę mniej, bo nie zawsze był czas, ale starałam się. W drugiej gimnazjum na początku stycznia postanowiłam założyć bloga i tak oto jestem w tym miejscu. Cieszę się z tej decyzji, choć początkowo blog był o wszystkim, jednak teraz bardziej mi odpowiada jego tematyka. 

Mam nadzieję, że nie zanudziłam Was tą prostą, lecz dla mnie bardzo ważną historią. Jeżeli macie ochotę to w komentarzach możecie podzielić się swoją historią, a z miłą chęcią je przeczytam! 

Tak więc trzymajcie się i do następnej takiego wpisu w przyszłości ;).