[73] Penelope Douglas ,,Dręczyciel"

Trochę mnie nie było i nie, nie chcę się tłumaczyć, bo naprawdę nie lubię tego robić, ale muszę przyznać, że jest mi trochę przykro, że tak jakoś posypało mi się z czasem i nie znalazłam odpowiedniej jego ilości na czytanie i blog, ale już to nadrabiam! Dzisiaj mam dla was recenzję bardzo ciekawej książki...

,,Płakałam przez ciebie już niezliczoną ilość razy - uniosłam ku niemu powoli środkowy

palec i zapytałam.

- Wiesz co to jest?- poklepałam środkowym palcem kąt mego oka.

- To ja,ocierająca ostatnią łzę, jaką dostaniesz."

GDY NAJLEPSZY PRZYJACIEL STAJE SIĘ NAJGORSZYM WROGIEM...

Tate i Jared przyjaźnili się od zawsze. Byli sobie naprawdę bliscy, do pewnego czasu. Wszystko się zmienia, gdy mają czternaście lat, a chłopak musi w wakacje pojechać do swojego taty. Wraca jako całkowicie inna osoba. Zaczyna dręczyć Tate. Nie widać wyraźnych przyczyn. Upokarza ją na każdym kroku. Im bardziej dziewczyna go unika, tym mocniejsze są jego ataki. W końcu ma dość i postanawia na rok pojechać do Paryża. I to jej pomogło, odetchnęła, odpoczęła i mogła przez chwilę być na nowo szczęśliwa. Ale bajka nie może przecież trwać wiecznie, prawda? Chce przecież skończyć liceum w swoim mieście, w domu. Nie pozostaje jej nic innego jak wrócić. Jest silniejsza, odważniejsza i pewniejsza siebie. Za cel stawia sobie także, by nie pozwolić się więcej dręczyć, nie zrobiła przecież nic złego, nie zasłużyła sobie na to wszystko.

CZY ISTNIEJE MIŁOŚĆ BEZ NIENAWIŚCI?

Dlaczego Jared zmienił się tak bardzo i co jest przyczyną jego zachowania? Jako ludzie musimy mieć wypisane od góry do dołu powody przez które coś się zmienia, w tej książce nie jest inaczej, lecz autorka bawi się czytelnikiem i nie chce zdradzić nam sekretu na samym początku. Tajemnica zaczyna się ujawniać pomału w środku książki. Do mnie nie do końca przemówiły motywy chłopaka. W pełni rozumiem dramatyczność jego przejść, bo w książkach jest ich pełno i szybko można się do nich przyzwyczaić nie rozdziawiając szeroko buzi. Myślę, jednak, że nic nie jest w stanie usprawiedliwić takiej okrutności wobec drugiego człowieka. Skoro komuś działa się krzywda to czemu chciałby zadawać swój ból innym robiąc im też w jakimś stopniu krzywdę? 

KOCHAM, NIE KOCHAM, KOCHAM, NIE KOCHAM...

W pewnym sensie przypomina mi ta książka zabawę małych dziewczynek, które wyrywają płatki kwiatków z myślą o jakimś chłopaku mówiąc ,,lubi, nie lubi" (czy jakiekolwiek inne wersje tych słów) do ostatniego płatka, który ma decydującą moc. Tate jest niezdecydowana pod względem uczuć do Jareda. Jej postępowanie jest jednak dużo łatwiejsze do zanalizowania. Po prostu gubi się tym jak w jednej chwili chłopak jest okrutny, a w drugiej zdaje się darzyć ją pozytywnym uczuciem. Nie irytowało mnie zachowanie głównej bohaterki, bo moim zdaniem było zrozumiałe. Jareda też polubiłam. Bardzo miłe i śmieszne były ich słowne starcia. Najczęściej przy nich po prostu wybuchałam śmiechem. Mega przyjemne były w odbiorze, choć niektóre były wobec siebie bardzo wredne to mimo wszystko dla czytelnika bardzo zabawne. 

PODSUMOWUJĄC

Książka bardzo, bardzo mi się spodobała. Mimo ciężkich przeżyć i chwil naprawdę jest przyjemna w odbiorze. Ja najczęściej reagowałam na nią śmiechem, bo nie sposób było odnosić się do sytuacji w powieści inaczej. Mimo, iż książka jest bardzo mocno przewidywalna, a zwłaszcza jej koniec, to miło śledzi się losy Tate i Jareda. Do tego pozostaje w czytelniku ta szczypta ciekawości oraz przyczyn zachowań chłopaka. Nie można jej odmówić klimatu szkoły, wyścigów samochodowych czy imprez. Naprawdę wszystko dobrze było opisane, aczkolwiek prosto. Z niecierpliwością wyczekuję kolejnego tomu, bo ten pozostawił po sobie pozytywne emocje. Może nie jest to jakieś wybitne arcydzieło, ale nie odmówię książce najwyższej oceny z tego względu, że milej nie mogłam spędzić wieczoru. 

OCENA: 10/10 (arcydzieło)

Za książkę pragnę serdecznie podziękować wydawnictwu:

P.S. Dajcie znać jak Wam podoba się ten inny styl recenzji. Postanowiłam odświeżyć troszkę też typ obrazków (ale w końcu zeszło i na tym, ze formę recenzji, muszę przyznać, że o wiele łatwiej jest się wypowiedzieć z takimi zdaniami klucz) ;). Jak Wam się podobają zmiany? Tak jest lepiej czy wrócić do starej formy, w której przeważały cytaty pomiędzy akapitami? :) Koniecznie napiszcie mi w komentarzu co sądzicie!