[114] Kirsty Moseley ,,Chłopak, który zakradał się do mnie przez okno"

Powiem Wam coś. Kupiłam tę książkę dosłownie kilka dni po premierze i od tego czasu leżała na półce, błagając o zainteresowanie. Co zajrzałam na półkę miałam na uwadze, że w końcu ją przeczytam, bo nie mogłam się tak naprawdę od dawna tego doczekać, a gdy miałam okazję to czytałam coś innego. Czemu? Sama nie wiem, po prostu tak cały czas było. W końcu powiedziałam ''dość" i zabrałam się za czytanie. Miałam ogromne oczekiwania, choć większość recenzji studziła mój zapał. Jak wyszło? Przekonajcie się sami...

,,Nocny Liam był troskliwy, czuły i opiekuńczy, 

a w dzień zamieniał się we flirciarza, podrywacza i palanta."

WSZYSTKO ZACZĘŁO SIĘ... (W SUMIE TO) OD OKNA

Amber to szesnastolatka, która unika jakiegokolwiek fizycznego kontaktu. Wyjątkiem jest jej mama, brat i... Liam, najlepszy przyjaciel jej brata, który w tajemnicy przed wszystkimi od ośmiu lat zakrada się do jej okna i wtuleni zasypiają. Nikt o tym nie wie, nawet Jake, który oszalałby i najprawdopodobniej udusił przyjaciela na miejscu. Obaj mają po osiemnaście lat i chodzą do ostatniej klasy liceum. Grają w hokeja, są gwiazdami szkoły, a poza tym to playboye.

DZIEŃ I NOC - DWA PRZECIWIEŃSTWA

Liam w dzień jest nieznośny. Dla Amber jest największym palantem jakiego zna, a do tego starszym kumplem jej brata. W nocy zaś jest jej aniołem stróżem. Tylko dzięki niemu co noc zasypia spokojna z towarzyszącym uczuciem bezpieczeństwa. 

Jak dla mnie wytłumaczenie czemu Liam w nocy zachowywał się inaczej niż w dzień jest po prostu dziecinne.

AMBER, LIAM, JAKE - O GŁÓWNYCH BOHATERACH

Wdech. Tylko bez nerwów. Wydech. Dobra mogę zaczynać. Amber. Nie no, chyba nie mogę. Dobra nieważne. Jeszcze raz. Amber to najbardziej irytująca bohaterka jaką kiedykolwiek miałam okazję poznać. Bez przesady, ok? A tak już serio, to naprawdę zastanawiam się czy spotkałam kiedykolwiek bohaterkę bardziej irytującą od tej i moja odpowiedź brzmi raczej nie. Dziewczyna ma DOPIERO 16 lat, a zachowuje się miejscami jakby miała z trzydzieści, s e r i o. Innym znów razem tupie z niezadowolenia jak przedszkolak. Nie wiem co mam o tym myśleć, ale kurde no, aż taki przeskok? Jej wiek nie pasował do jej zachowania. Nie mogłam się powstrzymać, by co chwilę nie przewracać oczami na jej zachowanie, albo z wściekłości zdarzało mi się nieraz zassać powietrze i dopiero czytać dalej. Po prostu nie da się inaczej. Najchętniej to bym ją rozszarpała na małe kawałki. Ale mniejsza z tym, już bez agresji. Może po prostu dam spokój z nią i przejdę do chłopaków, bo inni bohaterowie byli tak płascy, że po prostu dałam sobie z opisywaniem ich spokój. Jake za szczególnie mi nie przeszkadzał i nawet go polubiłam, chyba przez jego poczucie humoru, ale miejscami mógłby pomyśleć, zanim od razu dawać się ponieść emocjom. Liam. Chyba znowu czuję przypływ agresji. Idealny przystojniak za którym dziewczyny po prostu uganiały się niemal zabijając się to, by spędził z nimi tą jedną noc. Do mnie nie przemówiła ta postać. I tutaj znowu nasuwa się główna bohaterka, która po prostu nie może uwierzyć jaki to on jest idealny i kochany. Tak, tak była w nim zakochana, to zrozumiałe, ale granice tolerancji też się kończą, no nie? Ludzie, litości!

SŁODKA TREŚĆ - O FABULE

I jak tu nie być agresywnym, co? Ja osobiście lubię romanse. Nie mam nic przeciwko happy endom. Takie historie są potrzebne, niektórzy twierdzą, że są bezsensowne, bo nigdy nie mają miejsca w prawdziwym życiu, ale o to w nich chodzi, czyż nie? No więc idąc dalej, wiecie, że lubię happy endy i romantyczne historie, ale czytając tą książkę stwierdziłam, że nawet ja wymiękam. Powinnam była się domyślić po ilości negatywnych recenzji, ale co z tego skoro i tak miałam ją już na półce, a poza tym stwierdziłam, że większość jest wyolbrzymiona i mi się spodoba ta historia? Nie byłam jednak zdziwiona, że okazały się prawdziwe, więc najwyraźniej starałam się wyprzeć ten fakt, choć w swojej podświadomości wiedziałam, że właśnie tak będzie, że nie spodoba mi się. Określenie jakie padło odnośnie tej książki, że jest cukierkowa, jest prawdziwe, ale w tym złym sensie. Jest mdła, bardzo, ale to bardzo nierealistyczna i zbyt słodka. Ocieka lukrem, przez co nie da rady jej znośnie czytać. Przeczytałam ją całą, ale z ogromnym trudem i wysiłkiem, niektórzy spytają po co, skoro tak mnie męczyła. I słusznie, mają rację. Chyba jedynie z obrzydliwej ciekawości i nadziei, że wyjdzie na prostą (pokładałam bardzo duże nadzieje w autorkę, bo liczyłam, że będzie jedną z moich ulubionych, ach, to rozgoryczenie, gdy tak się nie stało). Do większej połowy historii było tak słodko, że zastanawiałam czy nie zacznę rzygać tęczą, d o s ł o w n i e. Później autorka najwyraźniej zreflektowała się i na sam koniec dała popis melodramatu. Pełna  k l a s a, nie powiem.

NAJGORZEJ UJĘTY SCHEMAT

Ogółem to nie mam nic przeciwko schematom, serio, nie jestem ich zwolenniczką, ale nie przeszkadzają mi, o ile są dobrze rozwinięte to spoko, niech sobie będą. Ten schemat lubię wyjątkowo mocno, chłopak zakochuje się w siostrze swojego najlepszego przyjaciela. Nie będę się czepiać tego schematu, bo naprawdę go lubię. Jednak wykonanie... Ach... Pozostawia naprawdę, ale to naprawdę wiele do życzenia. Z autorką raczej się nie polubiłam zważając na moją frustrację przy czytaniu i pisaniu recenzji. No cóż, bywa i tak. Jak dla mnie nie ma plusów w tej historii, no może poza piękną okładką i intrygującym tytułem.

PODSUMOWUJĄC

Chłopak, który zakradał się do mnie przez okno to w gruncie rzeczy tylko piękna okładka i ciekawy tytuł. Jak dla mnie ta historia nie jest warta uwagi. Irytująca główna bohaterka, która jedną chwilą zachowuje się jakby była co najmniej dwa razy starsza, a innym razem tupie nóżką z niezadowolenia jak jakiś przedszkolak. Liam, tytułowy chłopak, także nie przypadł mi do gustu. Zbyt idealny i denerwujący. Nie mogłam znieść, gdy widziałam kolejną linijkę z jego imieniem i słowem idealnym obok. Jego zachowanie było dziecinne, a zmienność w zależności od pory dnia doprowadzała mnie do szewskiej pasji. Sama fabuła jest tak cukierkowa, że aż boli. Nie da rady jej normalnie czytać, czułam się jakby ktoś podał mi miskę lukru i kazał ją zjeść bez popijania. Po prostu dławiłam się tą słodyczą. Choć jestem osobą, która lubi romanse i nie ma nic przeciwko z góry przewidywalnym happy endom, to ta historia dała mi w kość. Koszmar, właśnie tak wspominam czytanie tej książki. Nie polecam.

OCENA: 1/10 (beznadziejna)

Bardzo Was przepraszam za tą agresję towarzyszącą recenzji, ale po prostu nóż w kieszeni mi się otwierał jak przypominałam sobie co znosiłam podczas czytania, a przy recenzji jak wiadomo trzeba sobie przypomnieć o czym się czytało. Wiem też, że znajdą się osoby, którym ta książka się podobała, rozumiem to i szanuję, ale ja do tej grupy nie należę. Ta historia do mnie nie przemówiła i na spotkanie z autorką nie spieszy mi się, minie naprawdę dużo czasu zanim postanowię dać jej kolejną szansę. A szansę dostanie, czasami potrzebne są negatywne recenzje, bo to one pozwalają nam docenić ''te dobre'' historie.