[155] Peadar O'Guilin ,,The Call: Inwazja"

Po roku przyszedł czas na kontynuację The Call. Przyznam, że przez ten czas zdążyłam zapomnieć co działo się w pierwszym tomie, choć pamiętam, że niesamowicie mi się on podobał i nie mogłam się doczekać kontynuacji. A teraz już po skończeniu finałowego tomu, mam okazję co nieco Wam opowiedzieć jak to wygląda dalej... 

TRZY MINUTY I CZTERY SEKUNDY

Dokładnie tyle czasu spędzało się w Szaroziemii będąc Wezwanym, jeżeli miało się szczęście i wracało żywym to od tego momentu było się bezpiecznym. Koszmary zostawały, ale świadomość, że się tam nie wróci, pomagała przetrwać trudne chwile. Co jednak, gdy ta obietnica nie jest już taka pewna? Co wtedy, kiedy Sídhe zapragną zawalczyć o utracone niegdyś ziemie? Atak na szkołę dał początek Inwazji, a to jeszcze nie koniec... Czas płynie, teraz potrzeba będzie więcej niż trzy minuty i cztery sekundy, by pokonać wroga i przetrwać. 

NESSA I ANTO

Nessa zmierza do swojego ukochanego Anto, jednak przerywa jej detektyw. Jej ujście z Wezwania zostaje uznane za zdradę Narodu. Nikt nie wierzy, że kaleka dziewczyna mogła przeżyć bez zdradzenia swoich, dlatego zostaje uwięziona. Anto zmaga się z traumatycznymi wydarzeniami po ataku na szkołę, jego ręka nadal jest gigantem i nic nie może na to poradzić, musi nauczyć się z tym żyć. Dziwnym trafem zostaje zesłany do malutkiej grupy żołnierzy, by walczyć z nimi o wolność, czy to przypadek? 

CAŁA RESZTA

Książka pisana jest z dwóch perspektyw - Nessy i Anto. Autor jednak pokusił się tak jak w pierwszym tomie o urozmaicenie i dość często pojawiają się rozdziały z perspektywy kogoś innego. Osobiście mi to nie przeszkadzało, bo było naprawdę ciekawym zabiegiem. Kolejną sprawą jest narracja, nadal nie potrafię jej zdefiniować. 

FABUŁA - CZAS NA INWAZJĘ

To było coś jeszcze lepszego niż pierwszy tom. Tutaj się dopiero działo. Autor zdecydowanie nie ma pojęcia co to są zapychacze dziur, on totalnie nie ma pojęcia nuda w swoim słowniku! Non stop była akcja i to nie taka byle jaka, tylko taka mocno złożona, że czasami ciężko było się połapać o co chodzi, taki natłok wszystkiego. Ale osobiście cenię sobie tego autora, właśnie za to. Za brak nudy, za akcję. Ode mnie ma za to ogromne plusy.

OPRAWA GRAFICZNA - DETALE

Uwielbiam obie okładki, ale przyznaję, że ta podoba mi się o wiele bardziej. Ten niebieski na czaszkach z okładki jest świetny! I tak jak w poprzednim, tak i w tym, przed każdym rozdziałem jest malutki rysuneczek, cały czas taki sam. Do tego rozdziały są tytułowane (uwielbiam ten zabieg!). Zwróciłam też uwagę na coś, czego chyba nie zauważyłam w pierwszym tomie. Każde zero w numerowaniu stron, to malutka czaszka! Detale są dopieszczone w każdym elemencie. Grafik spisał się na medal.

PODSUMOWUJĄC

The Call: Inwazja to świetna kontynuacja pierwszego tomu, poprzeczka idzie dużo w górę, więc akcja prze, bez chwili na oddech. Świetnie wykreowany świat Irlandii i Szaroziemii trzyma swój poziom. Jak dla mnie ta książka, jak i poprzednia są fantastyczne. Wszystko co najważniejsze, nie ma przeciągania na siłę trzeciego tomu, co też jest plusem. Ta historia to mroczna opowieść, pełna krwawych szczegółów, ale jakże ciekawych, intrygujących i wciągających. Powieść jest tak inna, tak wyrywająca się z jakichkolwiek schematów, że szok. Jest niepowtarzalna! Do tego jeżeli idzie o sama książkę to jest dopieszczona co do najdrobniejszego szczegółu. Dla mnie malutkim i jedynym minusem było zakończenie, brakowało mi jeszcze jakiegoś jednego rozdziału... 

OCENA: 9/10 (wybitna)

Za możliwość przeczytania książki serdecznie dziękuję wydawnictwu:

Czytaliście? Macie w planach? Co sądzicie o twórczości autora? 

P.S. Podoba Wam się zmiana dotycząca grafik? Bo mam nadzieję, że teraz będę trzymać się tej, dużo bardziej pracochłonnej i pozytywnie odświeżonej, formy.