[57] Jennifer L.Armentrout ,,Onyks"

Przyszedł czas na drugą część serii Lux. Po pierwszym tomie czułam lekki niedosyt oraz brakowało mi akcji, więc oczywistym względem jest to, że do kolejnej części żywiłam większe oczekiwania. Już wiemy, że przyjaciele Katy to kosmici, którzy nie są z tej planety, z Ziemi. Dziewczyny już chyba nic nie może zaskoczyć, bo przecież przeżyła spotkanie z Arumianami, a także mnóstwo innych dziwnych rzeczy...  Tylko, że życie ma inne zdanie. Lubi przynosić niespodzianki, gdy ich nie chcemy.

,,Słowa to najpotężniejsze narzędzie. 

Proste i zazwyczaj niedoceniane. Potrafią leczyć. Potrafią niszczyć.''

Ostatnie wydarzenia nieźle namieszały. Daemon uzdrowił Katy, jednak nikt o tym nie wie, ale to może przysporzyć wielu kłopotów. Departament Obrony jest coraz groźniejszy, co się stanie z Luksjanami, i co najważniejsze, czy jest więcej takich uleczonych osób jak Katy? 

Jeśli ktokolwiek z Departamentu dowie się co potrafi Daemon może być po nim. Pozostało tylko się chronić i pilnować wszystkich bliskich. Jakby problemów było mało, do szkoły zaczyna chodzić nowy chłopak. Blake. Przez przypadek zauważa to co zaczyna się dziać z Katy i... o dziwo potrafi jej pomóc. Tylko skąd tyle wie? Czy będzie niebezpieczny? Zaufanie to przedziwna rzecz, którą łatwo złamać. Katy za wszelką cenę chcę zapanować nad tym co się z nią dzieje, więc przyjmuje pomoc Blake'a, jednak Daemon ma inne zdanie na temat tej pomocy. Czy Katy będzie w stanie go okłamywać? Przecież między nimi zaczyna się coś dziać? Do tego jeszcze pojawia się osoba, która dawno powinna nie żyć. Czy nadzieja zaprowadzi ich prosto w ręce wroga? Nikt już nie jest tym za kogo się podaje. Teraz każdy może być zdrajcą...

,,Czasami niektóre rzeczy... powinny zostać dla nas tajemnicą, wiesz? 

Ludzie szukają odpowiedzi i nie zawsze dostają takie, które im się podobają. 

Czasami prawda jest gorsza niż kłamstwo.''

Jeżeli myślałam, że recenzja drugiego tomu będzie łatwiejsza, to już widzę jak się myliłam. Ta seria naprawdę zaczyna mi się podobać, jednak dalej jest mi ciężko... Cóż za paradoks. No dobra, muszę w końcu się wziąć w garść. Zacznijmy może od tego, że w tej części jest więcej Daemona, co bardzo mi się podoba. Lubię go tak samo jak Katy, a ich rozterki są naprawdę słodkie. W tym tomie jest o wiele więcej akcji, ale nie do przesady. Dalej ciut mi jeszcze troszkę brakuje. Tak ciut. No, ale mniejsza z tym, ogólnie jest ciekawiej. 

Zaczynamy wchodzić w pętlę sekretów i kłamstw, ludzi, którzy otaczają głównych bohaterów. Nikt nie jest tym na kogo wygląda. Co daje czytelnikowi i jego wyobraźni prawdziwy popis... Czasami wróg czai się obok nas, a my go nie zauważamy, a to tak bardzo przypomina prawdziwe życie. Zbaczam z tematu (XD), spodobało mi się to jak ukazane były relacje między Katy, a jej przyjaciółmi - kosmitami. To było naprawdę coś co warto śledzić z zapartym tchem. Muszę także dodać, że w tej części forma tych kosmitów nie denerwowała mnie, aż tak bardzo jak w pierwszej części co oczywiście jest na plus, wydaje mi się, że zaczynam się przyzwyczajać... Do tego jeszcze ten piękny galaktyczny grzbiet, no i okładka... Wiem, że wielu osobom się nie podoba ze względy na starsze osoby na niej, spokojnie nie jesteście sami, ja tez to popieram, ale mimo wszystko ma coś w sobie. Przyciąga wzrok. 

,,-Ja nie gryzę.

-To dobrze.

-Chyba, że będziesz chciała.''

Podsumowując, książka jest ciut lepsza od pierwszej części, choć jak dla mnie coś jej jeszcze troszkę brakuje. Jest więcej Daemona co można odebrać na plus, bo jest bardzo barwną postacią. Wątek sekretów wciąga i nie da rady się oderwać. Czyta się tę książkę gładko i lekko, po prostu się ją wchłania jak powietrze. Mam nadzieję, że kolejne części mnie nie zawiodą, a nawet jeszcze bardziej pozytywnie zaskoczą.

Moja ocena: 7/10 (Bardzo dobra)