LEKTURY SZKOLNE

Tak, to ten nieubłagany dzień, kiedy pora iść do szkoły! Aktualnie pewnie siedzę, a raczej umieram, na przeraźliwie nudnym apelu rozpoczynającym rok szkolny, ale postanowiłam dodać ten post, właśnie tego dnia. Tematyka w końcu się zgadza... Z lekturami szkolnymi bywa różnie, raz się czyta, a raz nie. Wpadłam na pomysł, że podzielę się swoim zdaniem na ten temat, czy czytałam lektury, polecam to robić czy lepsze streszczenia i tak dalej. Przedstawię Wam też kilka lektur, które zmieniają pojęcie do czytania w złą i dobrą stronę. 

Przyznam szczerze, że pomysł na ten post zrodził się w styczniu tego roku (brawa dla mnie, widać umiem się zorganizować i coś napisać xD)... Dość dawno. Skoro jednak nadarza się dobra, wręcz idealna chwila, by ten post w końcu mógł zostać napisany, to czemu, by nie skorzystać? Nie mam pojęcia jak ugryźć ten temat, który należy do tematów typu "rzeka", dlatego jestem pewna, że coś przegapię, albo o czymś zapomnę, ale postaram się, by wyszło jak najlepiej.

Zacznę może od takich banałów, więc powiem Wam teraz czy jestem za czy przeciw czytaniu lektur.

Temat dość burzliwy, czy tak, czy nie. Po części jest to sprawa indywidualna, bo tak naprawdę zależy to od tego o jakich lekturach mówimy. Choć pewnie trzeba brać pod uwagę, że nawet jeśli komuś dana lektura się spodoba to nie przyzna się do tego, bo przecież musi być "cool" (ale ja chyba już nie jestem ''cool", bo mam wrażenie, że się tak już nie mówi, tylko używa innych słów - bądź co bądź najczęściej wulgarnych).

DLACZEGO JESTEM ZA?

- Czytanie książek praktycznie wymiera. Jest to chyba najbardziej oczywisty powód, dla którego musimy czytać lektury. Zmusza to młodą osobę do jakiegokolwiek czytania (choć nie oszukujmy się, jak ona nie będzie chciała przeczytać, to i tak tego nie zrobi, tak? w końcu w necie znajdzie tyle streszczeń, że po co marnować czas?)

- Najczęściej mają czegoś uczyć. 

- Mają na celu zapoznać nas z dziełami z innych czasów, z innym językiem niż tym, którym dzisiaj się posługujemy.

- Pokazują cenne perełki w historii literatury. Każą je czytać, by o nich nie zapomniano. 

DLACZEGO JESTEM PRZECIW?

- Jak wspomniałam u góry, jak ktoś nie chce to i tak nie przeczyta, jasne? Nie ważne czym go nastraszą, poproszą, zagrożą czy cokolwiek innego zrobią, on i tak tego nie przeczyta.

- Zmuszanie. To jest chyba najgorsze i powoduje coś w rodzaju niechęci do książek, nawet już niekoniecznie do lektur, tylko ogólnie do książek. Nikt nie lubi być do niczego zmuszany. Zwłaszcza do czytania czegoś, czego nie ma ochoty czytać. I tutaj pojawia się kolejny minus.

- Czyli to, że niektóre książki powinny dawno wyjść z kanonu. Ja wiem, że to ważne, poznawanie różnych dzieł, różnych autorów, ale nie oszukujmy się. Kto w tych czasach ma ochotę czytać ,,Krzyżaków" Sienkiewicza (choć mi osobiście ta lektura spodobała się, ale co z tego, skoro byłam jedyną taką osobą w całej klasie)? Gdyby zaaktualizować lektury na te nowocześniejsze jestem pewna, że czytanie by wzrosło. 

Jak widzicie na ogółem jestem ZA czytaniem lektur, mam jedno "ale", właśnie odnośnie samych konkretnych tytułów. Powiem Wam teraz jak to u mnie wyglądało etapami i pokażę, gdzie zaczynają się schody.

Kto by narzekał? Prawda? Malutkie dziecko, które ledwie nauczyło się czytać ma za zadanie przeczytać całą książkę. Oczywiście najczęściej słucha tylko jak rodzic czyta i pomału z każdym rokiem zaczyna przejmować tą umiejętność z coraz lepszym rezultatem. Nie mam pojęcia jak teraz wygląda czytanie lektur na etapie podstawówki 1-3, ale u mnie wyglądało to tak, że całą 1 i 2 klasę czytała mi mama, dopiero w 3 poczułam satysfakcję przeczytania samodzielnie CAŁEJ książki, którą do dzisiaj pamiętam, a były to moje ukochane ,,Dzieci z Bullerbyn". W podstawówce 4-6 było już nieco inaczej, nie było samych przyjemnych lektur, były takie, których szczerze nie chciało się czytać. Przykładu nie podam, bo praktycznie nie pamiętam tych lektur, oprócz kilku ulubionych. Jakby się wydawało nie było, aż tak źle. Wiecie, gdzie pojawia się pierwszy zgrzyt? W momencie, gdy jakaś lektura Ci się nie spodoba. U mnie pierwszą taką, była przeczytana w trzeciej klasie podstawówki, a był nią ,,Anaruk chłopiec z Grenlandii". Dlaczego? Kompletnie jej nie zrozumiałam. Niczego. Zero. Wtedy uświadomiłam sobie, że nie każda książka mi się spodoba... 

Tak dla przykładu lektury, które pamiętam, że mi się podobały, choć w większości nie pamiętam już, o czym dokładnie były. Plastusiowy pamiętnik, Akademia Pana Kleksa, Dzieci z Bullerbyn i Tajemniczy ogród to ulubione książki z 1-3, Szatan z siódmej klasy, Ten obcy, Ania z Zielonego Wzgórza, W pustyni i w puszczy oraz Opowieści z Narni. Lew,Czarownica i Stara Szafa to ulubione z 4-6. Ogółem z tego co pamiętam to większość lektur MI się podobała na tym etapie, ale nie pamiętam dokładnie jakie to były lektury, więc do końca też powiedzieć nie mogę.

Tutaj już zaczęły się prawdziwe schody. Nadszedł czas NUDNYCH i w dodatku CIĘŻKICH lektur na które kompletnie nie miało się ochoty. I jak tu czytać? Ja dałam radę. Co prawda w większości z nich nie było tego czegoś, co by wytłumaczało, dlaczego znajdują się w kanonie lektur, ale dobra, niech im będzie. 

Tutaj pozwolę sobie bardziej rozwinąć, dlaczego ta lektura, a inna, bo w przeciwieństwie do podstawówki je jeszcze w miarę pamiętam. Zdaję też sobie sprawę, że nauczyciele mają różne wybory przy lekturach, więc pewnie niektóre z tych, które zaraz wymienię, mogą być nieznane dla innych.

Idąc po kolei...  Dwanaście prac Herkulesa - to jedna z lektur, przy których wahałam się czy czytać, nie jest to gatunek, który lubię, ale dałam radę i powiem więcej, spodobała mi się, choć kryminałów nie zamierzam w dalszym ciągu czytać. Kamienie na szaniec to moim zdaniem bardzo wartościowa i bardzo potrzebna lektura. Niebywale mi się spodobała i cieszę się, że ją przeczytałam. Mały Książę to klasyk. Tego nie wolno nie przeczytać! Ja, gdy nadszedł czas czytania jej, miałam okazję znać już całą historię. Czemu? Sama z siebie przeczytałam ją w piątej klasie podstawówki, a w gimnazjum zrobiłam tylko powtórkę, niebywałe prawda? No i wreszcie Krzyżacy Sienkiewicza, jedna z najbardziej nielubianych lektur... Ja osobiście bardzo ją lubię. Cud? Nie. Na moje szczęście miałam ją w dwóch tomach, a nie tak jak w pewnym wydawnictwie w jednym, do tego malutką czcionką pisane. Nie dziwię się, że wtedy ktoś nie chciał jej przeczytać. Sienkiewicz słynie też z przydługawych opisów, których nikt nie lubi, ale mi nie przeszkadzają. 

Opium w rosole nie spodobało mi się, i na pewno nie należę do fanów Musierowicz. Romeo i Julię uwielbiam, bardzo też lubię książki, które mają naprawdę bardzo widoczny motyw Romea i Julii. Zemsta? Ja nie wiem, gdzie tu ta komedia i w mojej klasie nikt tego nie załapał. Czarnoksiężnik z Archipelagu to jedna z książek, których nie zrozumiałam i nienawidzę z gimnazjum. Czytając ten post po raz drugi przypomniała mi się jedna z najgorszych lektur jakie kiedykolwiek czytałam, a zapomniałam ją dodać na obrazku. Mowa o Dywizjonie 303. Nie czułam jeszcze nigdy takiej męki przy czytaniu książki, jak przy tej pozycji, ale nie było zmiłuj, przeczytałam całą, nawet jak niewiele z niej zapamiętałam. 

DO TEGO MOMENTU (GIMNAZJUM) PRZECZYTAŁAM KAŻDĄ KSIĄŻKĘ, BEZ WYJĄTKU. NIE WAŻNE CZY MI SIĘ PODOBAŁA, CZY NIE, CZY MNIE NUDZIŁA. NIE OMINĘŁAM ŻADNEJ. NIGDY NIE PRZECZYTAŁAM SAMEGO STRESZCZENIA, A KSIĄŻKI NIE. DLA JEDNYCH NIE DO POMYŚLENIA, DLA INNYCH CAŁKIEM NORMALNE.

I właśnie tutaj zaczęła się przepaść, gdzie wolałam przeczytać streszczenie niż całą książkę. Z czego to wynika? Z lenistwa? Braku czasu? Otóż nie. Z faktu, że te książki mnie nie interesowały. Uwierzcie próbowałam je przeczytać. Przeczytałam całego Króla Edypa i Pieśń  Rolandzie (gdzie w obu przypadkach umierałam). A na czym polegałam? Na mitach, a dokładniej na Mitologii. Wierzenia Greków i Rzymian Jana Parandowskiego. Wstyd i hańba. Przecież one są takie przyjemne i łatwe w zrozumieniu. A mi? Mi się nie chciało ich czytać. Co z tego, że pani zadawała nam tylko po micie na lekcję, ja i tak odpuściłam. I od tej pory nie przeczytałam żadnej innej książki. Zwłaszcza, gdy dała dam tydzień na przeczytanie iluś tam setek stron Biblii. Niby powinniśmy ją znać i tak dalej, ale ja nie wiem jaki nastolatek czyta Biblię. Serio. Nie-wiem. Później ominęłam takie lektury jak m.in.: Boska Komedia, Dzieje Tristana i Izoldy, Makbeta, Imię Róży czy chociażby Legendę o Świętym Aleksym. Większość z nich jest kluczowa i potrzebna na maturze, a ja? Odpuściłam. Zaczęłam czytać tylko i wyłącznie streszczenia, a czasem nawet i nie. Druga klasa nie zapowiada się o wiele lepiej. Czy czuję się z tym źle? Nie. Jestem dumna, że udało mi się tak długo nie omijać lektur, gdzie innym zdarzały się już w podstawówce same streszczenia.

I to by chyba było wszystko. Nie wiem czy coś jeszcze chciałabym powiedzieć na temat lektur. Nic nie przychodzi mi do głowy. Chciałabym Was zmotywować hasłem typu ''czytajcie lektury", ale myślę, że nie warto. To zmuszanie niszczy wiarę w to, że na świecie istnieją jeszcze dobre książki, dlatego decydujcie sami co chcecie czytać i tyle. Takie jest moje zdanie. Ale chętnie poznam Wasze ;).

Dajcie znać czy czytacie lektury i co na ten temat sądzicie ;).