[94] Sandra Nowaczyk ,,Friendzone"

Co powiecie na debiut nastoletniej autorki? :) Mnie książka zaciekawiła głównie faktem, że autorka ma tyle samo lat co ja i byłam niezmiernie ciekawa jak może wyglądać powieść osoby w moim wieku (rocznik 2000). Dzisiaj opowiem Wam jak wyszły wrażenia ;). A teraz na początek, bardzo dłuuugi cytat, ale jakże piękny!

,,Rodzimy się z wrodzonym pragnieniem, by być kochanym. 

Jesteśmy zdolni upaść na kolana, żebrać o ochłapy miłości, byle tylko wiedzieć, że istnieje na tym świecie chociaż jedna osoba, która jest w stanie oddać za nas siebie. 

Pozwalamy, by inni ludzie łamali nam serce, wystawiali je na próbę, ale nigdy nie przestajemy poszukiwać bratniej duszy. (...) To przemienia się w sens naszego życia. 

Ostatecznie umieramy, pragnąc wiedzieć, czy to życie było coś warte, czy opłacało się żyć."

PRZYJAŹŃ DAMSKO-MĘSKA 

Tatum i Griffin to przyjaciele niemalże od narodzin. Dorastali razem jak brat i siostra. Teraz są już niemal dorośli, a ich relacje dalej pozostają bardzo zażyłe. Oboje są w związkach i oboje cieszą się przyjaźnią i młodością. Wszystko zmienia jeden, tajemniczy taniec na balu. Od tego czasu wszystko przypomina jedno wielkie spięcie. Ich relacje nie są już tak "miękkie" jak wcześniej. Pełni sprzecznych emocji zaczynają wycofywać się... Czy ich przyjaźń ma szanse przetrwać i czy będzie wyglądała tak jak wcześniej? Nie mogę się w sobie zakochać, obiecali to sobie jeszcze jak byli mali. Ale co jeśli jedno z nich złamie tę zasadę? Jeśli się zakocha? FRIENDZONE...

TATUM I GRIFFIN

Skoro już zarysowałam lekko fabułę, to od razu przejdę do bohaterów. Książka pisana jest z dwóch perspektyw, co przyznam bardzo lubię. Tate jest dziewczyną, która zdaje się być osobą oddającą się emocjom. Przynajmniej tak mi się zdawało. W pewnym sensie było to irytujące, że coś poszło nie tak, a ona już pali za sobą mosty i ucieka. Może nie rozumiem tego, bo nie byłam w takiej sytuacji, aczkolwiek nie zmienia to faktu, że wkurzało mnie jej zachowanie. Griff to bohater, dzięki, któremu nieco lepiej odebrałam książkę (choć za szczególnie też go nie polubiłam). Wydawał się naprawdę dużo myśleć o swoich uczuciach i nie podejmował decyzji z nimi związanych zbyt pochopnie. Tak więc wychodzi na to, że główna bohaterka działała mi (nieco) na nerwy, a bohater łagodził to odczucie. 

O FABULE

Jeśli chodzi o akcję w książce to jest naprawdę dobrze. Nie ma tam fajerwerków, ale też nie ma nudy. Czyta się szybko i dość lekko. Jedyne co mnie w pewnym sensie śmieszyło to w pewnych momentach zbytnia dramaturgia, która ogólnie rzecz biorąc zapewne jest na plus, bo w końcu ubarwiała powieść. Zakończenie nie jest szokiem i od początku się takiego spodziewałam, ale nie sądzę też, by było to jakimś wielkim minusem. 

STYL PISANIA SIEDEMNASTOLATKI

Myślę, że to zainteresuje nie jedną osobę. W końcu autorka powieści ma tylko(/aż) 17 lat. Powiem Wam zatem jak to było u mnie. Nie zraziłam się tym, wręcz było to na plus, bo byłam przeogromnie ciekawa (jak wspomniałam na początku) jak pisze osoba  w moim wieku. Nie spodziewałam się fajerwerków, ale nie spodziewałam się też dna. Czekałam na coś pomiędzy i rzeczywiście tak wyszło. Na początku styl pisania trochę mnie irytował, bo przykułam większą wagę do tego co czytam, składniowo i tak dalej, w związku z czym pewne rzeczy mnie wkurzały (jak np. coś w stylu "otworzyła drzwi kluczem, bo od tego on jest", nie mówię, że dosłownie takie zdanie było, ale były takie oczywiste niejasności, po prostu niepotrzebne). Z drugiej strony były momenty kiedy tak barwnie i zgrabnie pisarka bawiła się słowami, że nieraz porównywałam ją do zagranicznych pisarzy i dochodziłam do wniosku, że pisze niemal tak samo dobrze. Koniec końców dopiero od połowy nie irytowałam się właśnie tymi zdaniami, o których wspomniałam, jakby styl się nieco poprawił i było już tylko lepiej.

OPRAWA GRAFICZNA

Nie wiem jak Wam, ale mi bardzo, ale to bardzo podoba się ta okładka! Jest idealna do tej książki, jej grzbiet jest podobny co też jest plusem (ładnie wygląda na półce :p). W środku po każdym rozdziale jest jakieś zdanie/a do którego przypisany jest fragment piosenki, Ci co lubią czytać przy muzyce mogą sobie włączać różne kawałki. Ja akurat omijałam te fragmenty, bo nie czytam przy muzyce, ale na pewno jest to ciekawe urozmaicenie. 

ANI TAK, ANI NIE

W takim ogólnym rozrachunku nie jestem ani jakoś szczególnie usatysfakcjonowana, ani jakoś specjalnie zawiedziona. Myślę, że autorka ma bardzo duży potencjał i cieszę się, że jej marzenie o publikacji książki się spełniło, jednak dużo jeszcze ciężkiej pracy przed nią. Jestem pewna, że mimo tego, że ta książka nie jest jakaś wybitna, to i tak sięgnę po kolejne książki pisarki, by przekonać się czy idzie jej lepiej. Na pewno dużo przed nią. Trzymam za nią kciuki, by za parę lat udało jej się jeszcze więcej. 

PODSUMOWUJĄC

Uważam, że Friendzone to powieść ani dobra, ani zła. Nie usatysfakcjonowana mnie, ani też nie zwiodła, była lekka i całkiem ciekawa, miejscami znośna, ale nie było źle, zważając na wiek autorki. Było trochę zgrzytów i jak dla mnie niepotrzebnych rzeczy, ale jeżeli spojrzeć na ogół to wyszło całkiem dobrze. Tatum i Griffin, główni bohaterowie mieli coś co lubię, czyli dwie perspektywy. Myślę, że autorka powinna nieco popracować nad kreacją postaci, ponieważ nie było tej równowagi. Bohaterka bardzo mnie irytowała tym szybkim poddawaniu się emocjom, a bohater często zbyt długo rozważał i myślał nad emocjami. Jak na debiut jest dobrze, wiele jeszcze pracy przed autorką, ale sukces wydania książki jest. Trzymam za nią kciuki, by ćwiczyła i pisała jeszcze lepiej niż teraz, bo na pewno wiele ma przed sobą... ;) Nie polecam i nie odradzam, książka jest raczej kwestią tego co się lubi czytać.

OCENA: 5/ 10 (przeciętna)

Za możliwość przeczytania książki bardzo dziękuję wydawnictwu:

A Wy czytaliście? Zamierzacie? Co myślicie? Dajcie znać ;)