[110] Paula Hawkins ,,Dziewczyna z pociągu"

Są takie bardzo, ale to bardzo popularne książki, że ma się je ochotę przeczytać choćby nie wiem co. Ja tak miałam w tym przypadku, nie czytam tego gatunku, ale tyle o niej było po premierze (która ogólnie rzecz biorąc była wieki temu, a mi się zdawało jakby to było zaledwie kilka miesięcy temu :o), że postanowiłam, że kiedyś spróbuję. No i tak nadszedł ten czas, znalazłam w bibliotece to i postanowiłam przeczytać, w końcu czemu nie? 

,,Nie wiem, gdzie podziała się moja siła, nie pamiętam jak ją straciłam. 

Myślę, że kawałek po kawałku odłupało ją życie, że się powoli zużyła."

DZIEWCZYNA Z POCIĄGU

Główną bohaterką jest dorosła kobieta imieniem Rachel. Kilka lat temu rozwiodła się z mężem i od tego momentu dryfuje, gdzieś na granicy załamania się, a życia dalej jakby nigdy nic się nie stało. Codziennie rano jeździ pociągiem do pracy w Londynie, a właściwie udaje, że tam jeździ przed swoją współlokatorką. Nie chce, by ta myślała, że ma jakieś problemy, choć w rzeczywistości ma i to duże. Jest bezrobotną alkoholiczką, która topi żale w trunkach, by nie myśleć o przeszłości. Ma jeszcze pewne "hobby". Jeżdżąc pociągiem obserwuje pewien dom na przeciwko torów, a właściwie pewną parę mieszkającą w nim, której nadaje zmyślone przez nią samą imiona. Uważa, że wiodą idealne życie, jakie kiedyś było przed nią. Jeden wieczór daje jej szansę, by stać się częścią ich życia, by poznać ich, tak naprawdę... 

TRZY PERSPEKTYWY

W książce mamy do czynienia, aż z trzema perspektywami. Co prawda główną i prowadzącą jest ta, prowadzona przez Rachel. Mimo wszystko autorka urozmaiciła książkę o głos Megan (ale tutaj z małym haczykiem, bo jej perspektywa zaczyna się rok wcześniej i pomału zaczyna zbliżać się do teraźniejszości) oraz Anny, żony Toma (czyli byłego męża Rachel). 

STYL AUTORKI

Jak dla mnie książkę czytało się bardzo przyjemnie, choć miejscami miałam wrażenie, że pomiędzy tymi ważnymi wątkami książki, w których coś się działo, użyła nudnych zapychaczy. Po prostu takie odniosłam wrażenie, jakby niektóre fragmenty tekstu nie były w ogóle potrzebne, bo nie wnosiły nic ważnego, ani nie były interesujące. 

BOHATEROWIE - CZYLI KTO MNIE NIE DENERWOWAŁ?

Co do bohaterów to mam troszkę mieszane uczucia. Rachel w jednym momencie lubiłam, a w drugim irytowało mnie to, że nie może wziąć się  w garść, że nie może przestać myśleć tak idiotycznie, wydzwaniać ciągle do Toma czy przestać pić. Ja wiem, ona topi smutki i jest nieszczęśliwa, że tak to się skończyło, ale miejscami było to nazbyt irytujące. Może nie rozumiem i zrozumiem jak będę starsza, ale na ten moment jej zachowanie strasznie działało mi na nerwach. Megan też trochę mnie irytowała, choć darzyłam ją jako taką sympatią. Było mi dziwnie, bo miałam wrażenie, że ona w środku jest pusta, jakby była robotem i nie umiała kogoś szczerze kochać. Sama nie wiem, ale później bardziej zrozumiałam to wszystko, więc jestem w stanie jej to przebaczyć. Anna też mnie denerwowała (czyli wychodzi, że wszyscy mnie TYLKO denerwowali XD). Ja nie wiem, czy tak ciężko jest zrozumieć, że odebrała Rachel męża i ta kobieta to przeżywa. Serio? Aż tak z kamienia była wykuta czy tylko mi się tak wydawało? Co do męskich postaci, Toma i Scotta, którzy nie mieli perspektyw, a występowali w dużej roli, to myślę, że zostali dość dobrze wykreowani, choć chyba nie zdziwię nikogo, że oni też mnie denerwowali XD. 

OPRAWA GRAFICZNA

Osobiście bardziej podoba mi się ta filmowa okładka, choć ta pierwsza nie jest taka zła, jednak nie do końca odzwierciedla książkę. Jak dla mnie po prostu jest zbyt minimalistyczna. Za to bardzo spodobała mi się estetyka rozdziałów i fajnie czytało się ją pod względem tych dat i pór dnia, troszkę jak dziennik, co dla mnie jest plusem.

KTO CIĘ NAZWAŁ BESTSELLEREM, JA SIĘ PYTAM?!

No tak i przechodzę do być może bardziej drażliwej kwestii. Chodzi o to, że książka była ogromnym bestsellerem, który pokochała duża ilość ludzi. Sama nie wiem teraz, co ci rzekomi ludzi pokochali. Oczywiście zdaję sobie sprawę, że książka może się komuś podobać i szanuję to, ale ja odnoszę wrażenie, że jak na thriller jest słaba. Zbrodnia jest dość mocno przewidywalna, a między nią w zasadzie nic się nie dzieje. Może się nie znam, bo nie czytam tego gatunku (niezbyt za nim przepadam), ale uważam, że była słaba w porównaniu do innych (których nie czytałam XD). Tak przynajmniej myślę, że dobry thriller wywołuje jakieś emocje, ten dreszczyk strachu, emocji, a  tutaj nic takiego nie czułam. Czasami coś jakby mignęło, ale szybciej znikło niż się pojawiło. No więc dlatego nie rozumiem tej kwestii, że została tak mocno sprzedającym się bestsellerem (choć oczywiście, to że mi się nie spodobała nie znaczy, że z innymi było tak samo) i w dodatku książką roku na lubimyczytać.pl. No cóż, ja się na pewno z tym nie zgadzam... 

CO DO FILMU

Jeszcze nie miałam okazji go obejrzeć, a mimo to mam nieprzemożone przeczucie, że będzie lepszy niż książka. Albo że chociaż wywoła we mnie jakieś emocje. Zobaczymy. 

PODSUMOWUJĄC

Dziewczyna z pociągu to powieść, która wydaje się ciekawa i pasjonująca, w rzeczywistości jest jednak trochę inaczej. Ten ciekawy opis i miano bestsellera działa na jej korzyść, według mnie jest jednak słabym thriller'em. Nie wyróżnia się niczym ciekawym. Postacie są dość płytkie, bo ich głębsze skonstruowanie nie istnieje. W moim przypadku każda postać w większym lub mniejszym stopniu mnie denerwowała. Spodziewałam się po tej książce czegoś bardziej "łał", ale okazało się, że zawiodłam się, bo nic takiego nie znalazłam. Nie przeżywałam, nie odczuwałam, ogarnęła mnie pustka. Choć styl pisania jest dość wciągający to nie znaczy, że książka taka jest. Całość wypada słabo i przewidywalnie. Jeśli jeszcze nie czytałaś(/eś ) to nie polecam.

OCENA: 4/10 (może być)

Czytaliście, co myślicie o tej pozycji? Bo jestem bardzo ciekawa czy znajdzie się ktoś komu się podobała. Ciekawi mnie po prostu co może się w niej podobać, może ja tego nie znalazłam... A może zamierzacie? Jak film? Warto obejrzeć? Lepszy niż książka? Dajcie znać ;)!

_________________________________________________________________________________________

A teraz przyszedł czas na to bym się wytłumaczyła. No cóż... Sama nie wiem co mam napisać. W gruncie rzeczy to jestem załamana. Wiedziałam, że druga liceum będzie ciężka, ale nie, że aż tak. Rozszerzenia weszły z biegu i nie ogarniam już co się wokół mnie dzieje. Sprawdzianów mam zapowiedzianych co najmniej trzy, o ile wszystkie zapisałam. Czuję się źle z tym, że nie ma mnie na blogu. Ba! Czuję się okropnie, bo przez cały ten tydzień, nie pamiętałam, że on w ogóle istnieje, taka byłam zabiegana! Coś strasznego. Do tego oprócz piątku mam po osiem lekcji, co daje efekt, że w domu jestem 16-17, odpoczywam chwilkę, później z biegu zabieram się za lekcje, bo inaczej bym nie zdążyła wszystkich zrobić, ledwo mam czas po tym wszystkim na cokolwiek się nauczyć, a do dopiero mieć czas i chęci poczytać. Jestem tak zmęczona, że po prostu nie mam siły. Dlatego czuję, że częściej będę na bookstagramie, ponieważ nudne lekcje mają swoje efekty xD, a na blogu okazjonalnie w tygodniu, a w weekend całościowo. Dzisiaj odpowiem na zaległe komentarze i napiszę kilka recenzji w zapasie (choć i tak chyba mam już trzy), aby mieć co publikować ;). Mam nadzieję, że chociaż Wy macie troszkę więcej luzu i czasu.