17 lekcji na 17 urodziny

Historię tego jak przyszłam na świat napisałam w poprzednim takim poście. Z niego mogliście się dowiedzieć, że urodziłam się w tym samym dniu co moja mama (czyli w jej urodziny). Jakby tego było mało, w liceum, w mojej klasie jest dziewczyna, która ma dokładnie tego samego dnia co ja urodziny! Najwyraźniej ten dzień nie będzie nigdy należał do mnie :p. Ale przechodząc dalej... Dzisiaj kończę 17 lat. A rok temu zrobiłam podobny post i nie mogłam się doczekać, aż zrobię kolejny! I tak, ten dzień w końcu nadszedł!

Poprzedni taki post: | 16 lekcji na 16 urodziny |

Myślenie o tym co ludzie powiedzą, zabija marzenia. Pozwalając na to stajemy się uzależnieni od nich. Nieważne co zrobimy czy zamierzamy zrobić, zawsze nasunie się to głupie pytania ''a co powie...?". Nie pozwólmy, by inni nas ograniczali.

Mam być sobą? A przepraszam kim niby teraz jestem, jak nie sobą? Nienawidzę takich myśli motywacyjnych. Wiem, że ludzie zakładają maski, ale nie są one złe. One są po prostu odpowiednie do sytuacji. Czuję się jak idiotka, że kiedyś uważałam inaczej. Widać czas zmienia punkt widzenia.

Im wcześniej wstaniesz, tym więcej zrobisz i tym więcej będzie Ci się chciało. Mówię to z autopsji, nie ma sensu spać do dwunastej. To nic nie da. Nie wyśpisz się bardziej, ale za to będziesz bardziej zmęczona(/y) niż za pierwszym razem.

Czasami czuję się sfrustrowana, że nie umiem robić cudownego makijażu, że nie potrafię się nauczyć, a później przypominam sobie, że tak naprawdę najpiękniejszy na twarzy jest uśmiech. I mi wystarcza.

Poznawanie nowych ludzi to cudowna sprawa, ale nie ma sensu na siłę utrzymywać kontaktu, jeśli 'tego' nie czujesz. Bo po co? Po co być tak ograniczonym? Lepiej mieć jedną prawdziwą przyjaciółkę, niż ubolewać nad pięcioma, których nigdy nie było.

Smutek jest ważny. Jest przygnębiający, ale jest potrzebny. Gdyby go nie było, nie doceniałabym szczęśliwych chwil.

Bycie realistką, pesymistką, idealistką i perfekcjonistką jednocześnie potrafi naprawdę bardzo utrudnić życie! Brzmi sprzecznie, ale uwierzcie, jest możliwe.

Ostatnio uświadomiłam sobie, że odwaga nie musi być głośna. Czasami wystarczą malutkie kroczki na przód, to też jest odwaga. Nie stanie w miejscu.

Zasypianie to wkurzająco upierdliwy proces. Zwłaszcza, gdy twoje myśli nie dają ci spać i wymyślają niestworzone historie, które i tak nigdy się nie wydarzą.

Książki rozwijają wyobraźnię. Moja chyba już wyszła ponad wszelkie granice. Zbyt często przejmuje stery i nie pozwala normalnie funkcjonować. Zwariować idzie!

Nienawidzę, gdy szanse przelatują mi przez palce. Nienawidzę tego, że nie potrafię czasami wziąć się w garść i je wykorzystać. Nie bierzcie ze mnie przykładu.

Dlaczego telefon zaczyna być naszą trzecią ręką? To mnie zaczyna naprawdę przerażać. Dziwne urządzenie, lepiej trzymać je na dystans ;).

Zacznij żyć, łamać zasady, dlaczego? A tak nawet dla przykładu. Nie można całe życie być grzecznym, idealnym i posłusznym. Szkoda, że tak późno sobie to uświadomiłam. Zwłaszcza, jeżeli chodzi o naukę. Tak, to prawda jest ważna. Ale nie jest całym życiem. Ona niby niesie nam przyszłość, ale gdzie jest nasza teraźniejszość skoro ciągle się uczymy? Gdzie? Chcę żyć. Tu i teraz. Nie przejmować się tym co będzie jutro. W końcu jutra może nie być. Dostrzegam to bardziej od wypadku. Nie chcę wszystkiego brać pod jego pryzmatem, ale tak samo nie mogę brać wszystkiego pod pryzmatem ''ucz się, bo nie będziesz mieć przyszłości". Może to szalone tak myśleć, ale postanowiłam opuścić 'bezpieczną' przystań i ruszyć. Chcę robić to co sprawia mi radość. Co z tego, jeżeli ta chwila szczęścia będzie trwać tylko dwie sekundy, ważne, że będzie! Każda pozytywna energia jest ważna! (kiedyś postaram się bardziej wyjaśnić co miałam na myśli)

Lubię spędzać czas sama, ale to nie znaczy, że lubię być samotna.

Czemu każdy wspaniały plan, który w nocy przyjdzie mi do głowy umiera o świcie?

Szkoła to dość dziwne miejsce. Będąc nastolatkiem czy dzieckiem nie chce się do niej chodzić. Nie można się doczekać momentu, aż się ją skończy. Podobno jak jest się dorosłym to chce się do niej wrócić. Cóż za ironia! Na swoje szczęście (lub nie) zostały mi dwa ostatnie lata liceum i przekonam się kiedyś jak to będzie.

Lubię być za siebie odpowiedzialna. Lubię mieć plan na przyszłość. Powinnam cieszyć się, że jeszcze jestem dzieckiem, a tymczasem marzę o byciu dorosłą. O posiadaniu rodziny, kochającego męża i pięknego domu. Dość dziwne na siedemnastolatkę, w tych czasach, nieprawdaż? Wspominałam już wyżej, że jestem idealistką? Tak. No więc, jak mówiłam jestem też pesymistką. I mam wrażenie, że nie będę tego mieć. Ot tak, dla przykładu. Na to nie można zapracować. To się zdobywa chwilą. Poznaje tą drugą osobę, z którą wiedzie się życie usłane codziennymi problemami, które powinno się pokonywać razem. Szkoda, że życie nie jest aż tak cudowne. Chyba za wiele książek się naczytałam (zwłaszcza romansów). Mój świat jest różowy, gdy tymczasem prawdziwy mieni się odcieniami szarości... I to nie tak, że chcę księcia na białym koniu. Nigdy go nie chciałam. Nie chcę też tego "jedynego na zawsze", będę zadowolona nawet jeśli to będzie "drugi na zawsze"xD.


I tak, to wszystko! Te lekcje są troszkę inne niż z poprzedniego roku. Czemu? Czas zmienił punkt widzenia, poza tym zmieniłam się, a dodatkowo szukam tego czegoś w sobie, tej siły, która pozwoli mi nie złapać ''szkolnej depresji'' jak to zwykłam nazywać i nie wpędzi mnie znowu w nieustanną naukę bez życia.