[138] Lynn Weingarten ,,Piękne samobójczynie"

Czasami lubię sięgnąć po coś nieco poważniejszego, choć też nie za często, bo nie wiem jak Was, ale mnie takie książki strasznie przytłaczają i dołują :/. Dzisiaj opowiem Wam co nieco o książce, którą ostatnio przeczytałam.

PRAWDZIWA PRZYJAŹŃ

June główna bohaterka ma ogromne szczęście. W podstawówce zauważyła ją niezwykła dziewczyna i ubzdurała sobie, że to właśnie June zostanie jej najlepszą przyjaciółką. Czyste szaleństwo! Od tamtej pory były nierozłączne, ważniejsze dla siebie niż cały świat. Wspólne sekrety i wspomnienia były kokardką tego wszystkiego. To były prawdziwe przyjaciółki, rozumiały się bez słów. Aż pewnego wieczoru, zaczęły się od siebie oddalać... A teraz jest już za późno. Delia jej najlepsza przyjaciółka jest martwa. Popełniła samobójstwo. Czy aby na pewno sama odebrała sobie życie, a co jeśli ktoś odebrał je za nią? Desperacja potrafi prowadzić w naprawdę dziwne miejsca i pozwala dowiedzieć się jeszcze dziwniejszych rzeczy...

BOHATEROWIE

June na samym początku nieźle mnie denerwowała. Później było nieco lepiej, bo było w miarę ciekawie jak próbowała się czegoś dowiedzieć, ale jak dla mnie była zbyt płaską postacią. Nie potrafiłam dostrzec większego sensu w niej, żyła cały czas w czyimś cieniu, bynajmniej ja tak to odebrałam. Co do innych postaci w połowie drugoplanowych, były do zniesienia i nadawały jako taki sens całej historii.

STYL PISANIA

Szczerze powiedziawszy był nudny. Niby historia pod koniec zaczęła się rozwijać i było ciekawie, ale mimo to sposób pisania był do niczego. Nie potrafił oddać jakichkolwiek emocji. Przez całą książkę nie poczułam nic. Obojętność. Serio, już chyba nawet lepsza byłaby wściekłość, ale autorka pisała tak smętnie, że nie czułam lęku (który w niektórych momentach powinnam oduczwać), adrenaliny, smutku, szczęścia... 

OPRAWA GRAFICZNA

Z początku dość sceptycznie podchodziłam do okładki, gdy widziałam ją w Internecie, ale gdy książka do mnie przyszła to naprawdę spodobał mi się ten minimalizm. Jest prosta, skromna, tytuł nie razi po oczach, tylko wkomponowuje się idealnie w całość. Nie wiem jak Wam, ale mi się bardzo podoba, choć to zdecydowanie nie moje klimaty.

PODSUMOWUJĄC

Piękne samobójczynie to książka przy której ciężko odczuwać jakiekolwiek emocje, przez nudnawy styl autorki. Sama w sobie historia nie jest taka zła, bo potrafi nieźle zaskoczyć (efekt byłby zdecydowanie lepszy, gdyby budowano odpowiednie napięcie). Większa część książki jest niepotrzebna. Dopiero pod koniec dzieje się coś ciekawego, a i z zakończenia raczej ciężko być zadowolonym, bo w większej mierze jest tylko domyślne i niewyjaśnione. Przyznam, że lektura mnie nie porwała. 

OCENA: 4/10 (może być)

Za możliwość przeczytania książki przed premierą serdecznie dziękuję wydawnictwu:

Czytaliście, zamierzacie? Książka porusza dość ważny temat, jak każda o samobójstwie, ale w tym wypadku wykonanie jest dość słabe...