[140] James Dashner ,,Więzień labiryntu"

Przyznam, że za tę serię zabieram się już kilka lat (coś koło 3) i w końcu udało mi się ją przeczytać. W końcu! Trzy filmy już wyszyły, a ja wreszcie przeczytałam pierwszy tom, nie no, nie powiem, jest się czym szczycić xD. Filmów jak na razie nie oglądałam, ale nadrobię jak skończę trzecią część...

,, - Jasna cholera, boję się.

- Jasna cholera, jesteś tylko człowiekiem. Powinieneś się bać."

LABIRYNT 

Thomas pewnego dnia budzi się w ciemnym Pudle i jedyne co pamięta to swoje imię. Reszta wspomnień to mgliste szczątki pozbawione twarzy i emocji. Chwilę później trafia do Strefy, miejsca pełnego chłopców w różnym wieku, na dodatek posługujących się dziwnym sloganem, którego na początku nie rozumie. W jego głowie rodzi się milion pytań, ale musi być cierpliwy, bo odpowiedź na nie nie przyjdzie szybko i łatwo...

,,WIĘZIENIA SĄ PO TO, BY Z NICH UCIEKAĆ"

Żaden z chłopców nie wie dlaczego został zesłany do Labiryntu i jaki jest jego cel. Tak naprawdę niewiele wiedzą. Uczą się jednak tworzyć zgrane społeczeństwo, bo tylko dzięki temu uda im się przetrwać. Dzień po tym jak Thomas trafia do Strefy, dzieje się niewiarygodna rzecz. W Pudle zostaje dostarczona dziewczyna. Już nic nie będzie takie samo, a desperacja, by wydostać się z tego przeklętego miejsca znacznie wzrośnie...

,,ZAPOMNIJ O DAWNYM ŻYCIU, ROZPOCZĄŁEŚ NOWE."

W tej książce tyle się działo, tyle kwestii chciałabym poruszyć, że sama nie wiem od czego zacząć. Dodatkowo nie chce zdradzać kluczowych informacji, a muszę przyznać, że to nie jest dość łatwe. W powieści nie ma chwili przerwy, co sekundę dowiadujemy się nowych informacji. W pewnym momencie czułam się tak zagubiona jak główny bohater, gdy i mój mózg zaczęły zalewać pytania podobne do jego. Nie potrafiłam, aż się skupić, bo nie było lżejszych chwil, w których mogłabym snuć swoje podejrzenia. Nie ma nawet wskazówki kogo podejrzewać. Wszystko jest jednym wielkim, zgranym, znakiem zapytania. Ta sytuacja sprawiła, że zaczęłam podziwiać autora.

BOHATEROWIE

Przyznam, że ciężko jest nie lubić głównego bohatera, jak i tych znajdujących się w labiryncie. Nie da się w pewnym stopniu im też nie współczuć tak smutnego położenia. Osobiście bardzo spodobała mi się ta aura ich języka, zasad i społeczeństwa. Ten specyficzny slogan, z początku rażący po oczach, w końcu staje się czymś naturalnym. Jak dla mnie jest to też atut powieści. 

POMYSŁ I STYL

Muszę przyznać, że jak dla mnie jest to coś naprawdę oryginalnego i nie kojarzy mi się z żadną z istniejących dystopii. Labirynt jest naprawdę świetnym i oryginalnym wytworem wyobraźni. I to jeszcze tak świetnie wykorzystanym w fabule książki! Nie mam nic do zarzucenia. Podobało mi się prawie wszystko. Styl autora jest ciężki do określenia, ale mi przypadł do gustu. Jedyne co w całej powieści mi się nie podobało to końcówka. I nie mam na myśli tylko końca, ale kilka wydarzeń przed nim także. Jak dla mnie były troszkę naciągnięte, i czułam presję, że mają na mnie zrobić wielkie łał, ale ten natłok informacji raczej miał zatuszować fakt, że nic ciekawego tam nie było. Przyznam, że lekko się zawiodłam końcem, ale mimo wszystko jestem ciekawa co się wydarzy w drugim tomie. 

PODSUMOWUJĄC

Więzień labiryntu to naprawdę oryginalna i odbiegająca od innych dystopii powieść. Pomysł na labirynt jest bardzo ciekawy i intrygujący. Fabuła wciąga niesamowicie, a jej własny styl jest idealnym nadaniem klimatu. Bohaterowie są sympatyczni (choć może dziwnie to brzmieć w obecnej sytuacji). Tyle się dzieje, że sama nieraz dostawałam zawrotów głowy od nadmiaru akcji. Jeśli ktoś tak jak ja zwlekał z przeczytaniem tej książki, to ja go bardzo zachęcam, jest genialna!

OCENA: 9/10 (wybitna)

Czytaliście? Oglądaliście film? Jak Wam się podobała? Jesteście zadowoleni z zakończenia?