[105] Nicholas Sparks ,,I wciąż ją kocham"

Moje pierwsze spotkanie z tym autorem. Dla jednych to niewyobrażalne, ponieważ go uwielbiają i czytali wszystkie (lub prawie wszystkie) jego książki, a do tego fakt sam w sobie, że jest tak popularny, że ekranizują jego powieści, powinien sprowadzać do tego, żeby czytać jego książki. Dla drugich zaś normalne jest to, że się go nie czytało, ponieważ albo sami też tego nie robili, albo czytali i nie byli zachwyceni. Ja za cel wyznaczyłam sobie przeczytać choć JEDNĄ książkę tego autora w tym roku. Chciałam wiedzieć jaki ma styl i zrozumieć tych, którzy czytają jego książki jedna za drugą. Macie zatem okazję przekonać się jak to ze mną jest i będzie w stosunku do autora. 

,,Prawdziwa miłość oznacza, że zależy ci na szczęściu drugiego człowieka bardziej niż na własnym, bez względu na to, przed jak bolesnymi wyborami stajesz."

BEZ POMYSŁU NA ŻYCIE

John to młody żołnierz, który opowiada swoją historię. Nigdy nie miał jakiś głębokich perspektyw na przyszłość. W głowie mu była zabawa, surfowanie, kobiety i myśl, co ma być to będzie. Żyje od dnia do dnia, wylatując z różnych prac i poszukując kolejnych mało ambitnych zajęć, by zapchać czymś dziurę w swoim życiu. Z ojcem nie łączą go zbyt dobre relacje. Nie jest na tyle chętny, by to zmienić. W końcu postanawia zrobić coś ze sobą, ze swoim życiem i zaciąga się do wojska.

CZY DA RADY BYĆ Z ŻOŁNIERZEM SKORO GO NIE MA?

Tak się składa, że John wybrał jednostkę w Niemczech. Bardzo daleko od swojego kraju. Po prostu tak wyszło. Pewnego dnia będąc na przepustce spotyka na plaży dwie dziewczyny i tak właśnie poznaje Savannah, miłość jego życia. Czy będą w stanie wytrzymać jego czas na wojnie? Czy kiedykolwiek będzie mógł trzymać ukochaną w ramionach? Jaki los go spotka? Czy niegdyś zepsuty chłopak, teraz żołnierz, ma szansę na szczęśliwe zakończenie? 

CZAS I RANY, CZY TO KIEDYKOLWIEK SIĘ SPRAWDZIŁO?

Podobno czas leczy rany. Może być jednak na tyle złośliwy, by ich nie leczyć. Jak jest naprawdę? To chyba zależy od sytuacji. W większości pozwala osłabnąć bólowi, ale nie zawsze, zdarzają się wyjątki, kiedy ból pozostaje cały czas ten sam. John na własnej skórze mógł się przekonać, że czas nie jest sprzymierzeńcem gojenia ran. Oczywiście w wyniku tego, książka jest nacechowana bardzo mocnymi emocjami.

JOHN I SAVANNAH - O BOHATERACH SŁÓW KILKA

No więc tak, jak wspominałam to John prowadzi całą narrację, ale nie oznacza to, że nie możemy dobrze przyjrzeć się dziewczynie. Chłopak jest na swój sposób uroczy, troskliwy i bardzo, bardzo kochający, powiedziałabym też, że jest lojalny i wierny wojsku, a co za tym idzie, po prostu swoim kumplom z oddziału. Nie irytował mnie, ale nie wiedzieć czemu nie wzbudzał we mnie jakiś głębszych uczuć. Miejscami przynudzał (a raczej autor, ale do tego dojdziemy...), najbardziej ciekawiła mnie jego historia dotycząca relacji z ojcem. Byłam bardzo ciekawa jak to się skończy, czy się poprawi ich relacja i tak dalej, ale to jak się skończyło, że tak powiem, wywołało dezorientację, bo mimo iż poszlaki były widoczne, to ja nie domyślałam się o co mogło chodzić. Przechodząc do Savannah, jej przyjaciel Tim, nazywał ją łatwowierną, naiwną i szczerą. W pełni się zgadzam, zwłaszcza co do cechy naiwnej. Jakoś ciężko mi było sobie wyobrazić, że tak szybko wszystkim ufała, dlatego ta cecha idealnie ją odwzorowuje. Do tego irytowała mnie jej szczerość. Była zbyt bezpośrednia, nie zastanawiała się nad konsekwencjami tego co mówi, po prostu mówiła, późnie myślała (a czasem nawet nie). Z góry zakładała, że ma rację. Niby była skromna, troskliwa i miła, ale te jej wady przyćmiły w moich oczach tą jej dobroć i inne pozytywne cechy. 

BOHATEROWIE DRUGOPLANOWI I TŁO

Bohaterowie niby jacyś tam byli, ale w sumie autor skupił się głównie na dwójce głównych, co nieco mi przeszkadzało. Lubię jak postacie drugoplanowe są nieco bardziej rozbudowane, ale też nie za mocno, by dało się odczuć ten drugi plan. Tutaj czegoś takiego nie było. Poznaliśmy kilka imion, dwa fakty na krzyż, pełno osób bez tożsamości (XD) i to tyle. Na tym polu czuję się zawiedziona. Co do tła to w jednym miejscu było go za dużo w innym za mało. Wiem, że czepiam się już drobnostek, ale irytowało mnie to, że w jednej chwili opis tła był na trzy strony, a w drugiej zaledwie w dwóch słowach. Takie przeskoki moim zdaniem łatwo rzucają się w oczy, no przynajmniej ja na to zwróciłam uwagę.

FABUŁA

Pomysł nie był zły, jak na romans, muszę przyznać, że jestem zaskoczona kilkoma obrotami spraw, ale oczywiście nie będę ich zdradzać. Nie ciągnęła się jakoś długo i mimo iż opisana była w długich odstępach czasu, w latach, kiedy John musiał wyjechać na dwa lata, a później wracał i tak kilka razy, to za szczególnie tego nie odczułam. Czułam się jakby całość działa się przez tydzień, góra dwa. Wynika to właśnie chyba z tego, że wspomnienia o tym, że wraca lub wyjeżdża ograniczały się do trzech zdań. 

POCZĄTKI BYWAJĄ TRUDNE

Jak na pierwszą książkę i duży zapał szło mi dość... opornie, łagodnie rzecz ujmując. Czytało mi się ją szybko, co jest paradoksem skoro szybko, a jednak ciężko. Chyba nie wciągnął mnie po prostu początek, który szczerze powiedziawszy najprawdopodobniej przemęczyłam. Zdawała się strasznie nudna, no i zawierała informacje, które kompletnie mnie nie interesowały, co powodowało kolejne znużenie. 

KONIEC MOŻE WSZYSTKO

Im bliżej zakończenia tym więcej potrzebowałam chusteczek. S e r i o. Nie mogłam się opanować. Na początku nie odczuwałam zbyt wielu emocji, na koniec też ich za dużo nie było, ale ogarniał mnie albo smutek albo radość, stąd łzy. Mimo wszystko myślę, że autor nie nadaje się do opisywania uczuć, czyli fundamentu dobrych romansów. Nie chcę tutaj dyskryminować, ale uważam jednak, że w tym konkretnym przypadku, jeśli miałabym porównywać to uważam, że kobiety lepiej piszę ROMANSE. Po prostu czuć wzbierające napięcie, opisy nie są tak suche i nijakie. Oczywiście mogłam najzwyczajniej zacząć od nieodpowiedniej książki, może powinnam po prostu zabrać się za jaką bardziej, no nie wiem, charakterystyczną, popularną? Nie wiem, ale na pewno dam autorowi jeszcze jedną szansę.

PODSUMOWUJĄC

Jak na pierwszą styczność z autorem to jedyne co przychodzi mi do głowy to ,,szału nie ma". Może miałam zbyt wygórowane oczekiwania? Autor jest naprawdę jednym z bardziej znanych, czytanych. Może nie tyle dla młodzieży, więc może nie do końca go rozumiem (choć wątpię). Sama historia w sobie jest ciekawa, zważając, że jest romansem, powiedziałabym, że nawet bardzo ciekawa. Niestety wykonanie jak dla mnie już takie nie jest. Było nużące, nudne i dłużące się, z jednej strony niby szybko się czytało, a z drugiej bardzo ciężko i opornie. Wiem, że brzmi jakby to było bez sensu, ale sama nie potrafię wytłumaczyć czego tak było. Na bohaterach, tych głównych i pobocznych (zwłaszcza pobocznych), dość mocno się zawiodłam. Nie czułam emocjonalnej więzi łączącej mnie z nimi. Historia w moich oczach wypadła słabo, jak na czterysta stron, myślę, że mogło być bardziej emocjonalnie, intrygująco i wciągająco. Jestem mocno rozczarowana tym pierwszym spotkaniem, bo wypadło ono źle, mam jednak nadzieję, że nie zawiodę się decydując się na kolejną szansę i nie będę żałować.

OCENA: 5/ 10 (przeciętna)

P.S. Wiem, że dość szczegółowo podeszłam do każdego aspektu, ale jakoś samo wychodziło to przy czytaniu, więc czemu miałabym to ominąć przy recenzji? Nie widziałam przeciwwskazań, a każdego kogo uraziłam oceną na temat autora, przepraszam, ale po prostu szczerze opisałam swoje emocje i zdanie na temat tej książki. 

Czytaliście już coś autora? Co sądzi o jego twórczości? Brakowało Wam tak jak mi, tych emocji towarzyszących czytaniu? Co polecacie na drugą szansę dla autora? Może macie jakieś ciekawa porywające tytuły autorstwa tego pana? Chętnie się z nimi zapoznam ;).