[100] Colleen Hoover ,,Ugly love"

Może nie należę do największych fanów Hoover to jednak lubię jej styl i odpowiadają mi historie przez nią kreowane. Jak na razie zostały mi jeszcze trzy książki i oficjalnie mogę powiedzieć, że przeczytałam prawie wszystko tej autorki (oczywiście mówię o tych wydanych do tej pory w Polsce). Jak wiecie (lub nie) moją ulubioną książką autorki jest była ,,Maybe Someday", jak widzicie po czasie przeszłym zmieniło się to, chcecie się dowiedzieć dlaczego? Serdecznie zapraszam na parę słów o ,,Ugly love'' ;).

,,Tak właśnie się dzieje, gdy ktoś ci się zaczyna podobać. 

Na początku jest nikim, a potem nagle staje się wszystkim, czy tego chcesz czy nie."

NIE PYTAJ O PRZESZŁOŚĆ I NIE LICZ NA PRZYSZŁOŚĆ

Tate to początkująca pielęgniarka kształcą się w swoim zawodzie, wprowadza się do swojego brata Corbina, którego częściej nie ma w mieszkaniu niż jest. Miles to sąsiad z naprzeciwka, a do tego kolega jej brata, obaj w końcu są pilotami. Początek poznania się przez tą dwójkę jest raczej nietypowy i rzekłabym śmieszny.  Coś jednak się zmienia i idą na układ korzystny dla obojga stron. Seks bez zobowiązań, czemu nie? Miles ma tylko jedną zasadę ,,nie pytaj o przeszłość i nie oczekuj przyszłości", Tate z początku zgadza się na nią, ale jak się okazuje nie jest to wcale takie łatwe, gdy spędzasz czas w towarzystwie przystojnego mężczyzny z traumatyczną przeszłością, którą nie chce się z tobą podzielić, twoja ciekawość może tylko rosnąć...

ONA I ON, DWIE NARRACJE, DWIE ODMIENNE PERSPEKTYWY

W większości książek dzielonych na perspektywy autorka (lub autor, w zależności czyja to książka) trzyma się, by wydarzenia zrelacjonować z dwóch stron, często jest to nudne, bo nie różni się praktycznie niczym z wyjątkiem czasowników odmienionych do płci. Tutaj jest nieco inaczej, bo to Tate przedstawia nam teraźniejszość, a Miles odkrywa przed nami traumatyczne przejście sprzed sześciu lat, w których to tak bardzo się zmienił.

PODOBAŁA MI SIĘ / NIE PODOBAŁA MI SIĘ

Premiera książki była w tamtym roku i blogger był po prostu zaatakowany recenzjami tej oto książki. Pojawiała się ona dosłownie wszędzie, gdzie tylko w Internecie się nie było można było zobaczyć okładkę tej oto książki (zapewne jeszcze w tej drugiej okładce), w pewnym momencie myślałam, że brzydko mówiąc zrzygam się tą książką, nie można było od niej odpocząć. Do tego recenzje były pisane w dwa sposoby, jakby recenzenci podzielili się na dwie grupy stojąc po dwóch stronach przepaści: jedni, którzy pokochali i wychwalali pod niebosa oraz drudzy, którzy byli rozczarowani i odradzali (w dużo mocniejszym znaczeniu). Teraz, gdy w końcu przeczytałam tę książkę to rozumiem te podejścia. Tę książkę albo się kocha, albo nienawidzi. Nie ma innego wyboru. Nie ma "pomiędzy". Sprawa jest jasna, albo trafia w gusta, albo nie. Koniec. U mnie jak można wywnioskować ze wstępu trafiła w gust i uważam od tej pory, że to najlepsza książka Colleen Hoover z tych, które do tej pory przeczytałam.

ROLLERCOASTER EMOCJI, CZY LEKKIE PRZEGIĘCIE W TEJ OCENIE EMOCJI?

Mimo, iż książka bardzo mi się spodobała to nie czułam jakieś huśtawki emocjonalnej. Nie czułam tych wypieków na twarzy o których wszyscy pisali czy drżenia o losy bohaterów. Chyba naczytałam się za dużo innych romansów, by dać się zwieść jeśli chodzi o zakończenie. Jak dla mnie było zadowalające, bo czytając takie książki nie oczekuję innego końca i dziwię się, że niektórzy są zawiedzeni... Wydaje mi się, że do książki nie można też podejść tak, że emocje bohatera staną się naszymi, bo to zależy od osoby, u mnie tak się nie stało, a u wielu osób właśnie tak było w przypadku tej historii. Nie przeczę, że łezka gdzieś tam w kąciku może się zakręcić, albo spłynąć (XD), ale bez przesady z jakimś wyciem i tak dalej.

PODSUMOWUJĄC

Książka jest naprawdę ciekawa i jej historia nie jest tak typowa jak się mówi. Tate i Miles to główni bohaterowie, którzy potrafią wzbudzić coś więcej niż sympatię, do drugoplanowych także nie można się doczepić, bo ich także można polubić, co jest ogromnym plusem. Co do zakończenia, to nie jest może jakoś bardzo zaskakujące, ale ludzie, to w końcu ROMANS, jakiego zakończenia można w tym przypadku oczekiwać? No właśnie. Emocje może nie były dla mnie jakoś nadmiernie przytłaczające i nie czułam wściekłości, smutku i radości z głównymi bohaterami to jednak bardzo miło mi się czytało tą książkę. Naprawdę jest przyjemna i lekka w odbiorze. Co do graficznej oprawy to w środku jest naprawdę estetycznie i przyjemnie, okładka zdecydowanie bardziej podoba mi się ta nowsza niż starsza.

OCENA: 10/10 (arcydzieło)

Słyszeliście tytułową piosenkę? Ja ją uwielbiam od dawna! Takie piosenki do książek są świetne! Czytając można sobie ją puścić i od razu lepiej wczuć się w nastrój... 

A Wy, czytaliście? Podobała Wam się? Czy może zamierzacie lub kategorycznie nie chcecie czytać? A propos jak zdążyliście zauważyć to 100 recenzja na blogu! :) Bardzo cieszy mnie ten fakt <33. Dlatego na nią wybrałam tą, a nie inną książkę, chciałam, by ten szczególny numerek dzieliła książka, która mi się spodobała i którą niedawno czytałam. Szkoda by było przeznaczyć jakąś beznadziejną książkę na tą okazję.

P.S. Czuję, że to już najwyższy czas zorganizować jakiś konkurs, w końcu blog ma ponad dwa lata, teraz 100 recenzja, a za jakiś dłuższy czas 100 tys. wyświetleń. Obiecuję, że od teraz będę główkować nad czymś ciekawym i jak się ogarnę to dam Wam znać co i jak :).