[69] Amy Harmon - ,,Making faces"

Z autorką spotkałam się już dwa razy i świetnie się bawiłam. ,,Prawo Mojżesza" tak samo jak ,,Pieśń Dawida" są zaskakujące, oryginalne i niesamowite. Chciałabym powiedzieć, że z góry zakładałam sukces autorki, ale tak nie było. Byłam nastawiona na coś słabszego, bo w końcu nie można pisać ciągle samych dobrych książek, prawda? Jaka zatem była trzecia książka Amy Harmon wydana w Polsce? Czy spełni oczekiwania, po tych dwóch niezwykłych historiach?

,,Bo czasami zakochujemy się w twarzy, a nie w tym, co się pod nią kryje."

Fern to dziewczyna uważająca się za osobę brzydką i nijaką. Taką, którą nie warto się interesować. Z rudymi włosami, niskim wzrostem i niezbyt kobiecą figurą nie budzi zainteresowania ze strony mężczyzn, nie znaczy to jednak, że się nimi nie interesuje. Jest jedna osoba, na której totalnie oszalała. Ambrose Young. Jeden z najlepszych zawodników zapaśniczych w Hannah Lake. Niestety najprawdopodobniej nie zdaje sobie sprawy z jej fascynacji. Nie przeszkadza jej to na tyle, by nie przestawać snuć miłosnych planów...

Rita to najlepsza przyjaciółka Fern i chyba jedna z najładniejszych dziewczyn w szkole. Chłopcy uganiają się za nią krok w krok. Jednak piękna twarz nie oznacza wszystkiego. Czasami coś idzie nie tak. W przypadku Rity życie obróciło się o sto osiemdziesiąt stopni i totalnie ją zaskoczyło, a nawet przygniotło. Jest jeszcze Bailey, kuzyn Fern. Cierpi na dystrofię mięśniową (zanik mięśni), przez co porusza się na wózku inwalidzkim. Mimo choroby jest bardzo pozytywną osobą. Wnosi dużo mądrości. Do tego wszystkiego jest sympatyczną postacią, której nie da rady nie polubić.

,,Życie dało Ambrose'owi nową twarz, a Fern zastanawiała się, 

czy on kiedykolwiek będzie w stanie to zaakceptować."

Życie rozdaje różne karty, każdy ma inny start i każdy inny finisz. Jeżeli wgłębimy się w książkę, możemy doskonale zobaczyć jak cztery osoby różnią się od siebie, a jednocześnie jak bardzo są sobie bliskie, jak wiele je łączy... Mamy okazję śledzić historię z teraźniejszości, ale także dostajemy możliwość odkrywania skrawków przeszłości. Zostajemy także wrzuceni w dwa różne środowiska i musimy sobie z tym radzić. Ambrose zabiera nas do Iraku na służbę wojskową razem z czterema najlepszymi przyjaciółmi, dla których los nie jest łaskawy. Fern pozwala nam obserwować swoją historię z Hannah Lake oraz pokazuje nam los Rity, a także Bailey'a.

,,Kiedyś bałem się, że pójdę do piekła. 

Ale teraz w nim jestem i wcale nie wydaje się takie straszne."

Pierwszy rozdział totalnie mnie zdezorientował. Nie miałam pojęcia, gdzie mam ręce włożyć i czego oczekiwać. Drugi natomiast dostarczył mi wszystkiego, czego nie otrzymałam na wstępie. Później było tylko lepiej... i gorzej. W połowie zaczęło się takie napięcie, że nie byłam w stanie wysiedzieć. Do tego jak zaczynałam płakać i przestawałam, to dwie kartki dalej autorka znowu wyciągała do mnie chusteczki... Doszło do mnie, że pisarka to istny potwór. Nie daje czasu na wytchnienie. Rzuca nam prawdziwym, realnym życiem prosto w twarz, a my, biedni czytelnicy, wyczekujący czegoś lekkiego, jesteśmy tak bardzo zaskoczeni, że ciężko jest znieś ciężar i tępo jakie nam narzuca. Nie dajcie się zwieść pozorom. Ta książka jest czymś wyjątkowym, oryginalnym i przepełnionym bólem. Powala na łopatki, miażdży od środka i nie daje spokoju. 

,,Nie ma smutku, jeśli wcześniej nie było radości."

Zaskakującą sprawą jest okładka. To samo zdjęcie ma książka ,,Układ" Elle Kennedy. Z tym, że jak dla mnie tutaj oprawa graficzna totalnie nie pasuje do treści. Okładki jednak potrafią zwodzić. Ta jest typowa dla zwyczajnego romansu. Ale Amy Harmon nie jest typową pisarką. W jej przypadku nic nie jest typowe z powszechnymi schematami. Ona daje wam coś oryginalnego, daje wam kopa z prawdziwego życia. Przepełnionego w takim samym stopniu bólem jak szczęściem.

,,(...) czułem się jak jeden z tych płatków śniegu, które robiliśmy w szkole. Wiesz, taki płatek, który wycinasz z pozginanego kawałka papieru , i tniesz go tak długo, aż prawie cały papier odpadnie. Tak właśnie wyglądam, jak papierowy płatek śniegu. 

Każda dziura w tym płatku ma swoje imię. 

I nikt, ani ty, ani ja, nie wypełni tych dziur, które pozostawili po sobie inni ludzie. 

Jedyne, co możemy zrobić, to ratować siebie nawzajem przed wpadnięciem w te dziury, bo stamtąd nie ma już drogi powrotnej."

Jestem zdania, że jest to najlepsza książka Amy Harmon jaką czytałam. Najbardziej do mnie dotarła i najbardziej mi się spodobała, mimo tego, że bardzo lubię dwie poprzednie części. W tej książce nie brakuje niczego. Jest miejsce na milion sprzecznych uczuć, różne relacje między ludźmi, a także niezapomnianą historię, która zaskakuje swoją szczerością. Myślę, że autorka jest naprawdę genialna w tym co robi. Jej twórczość ma w sobie coś specyficznego, co sobie bardzo cenię. Nie trzyma się schematów, wychodzi przed szereg i zbiera za to liczne... pochwały. Historia jest niesamowita, wciąga i nie daje spokoju, dlatego warto się z nią zapoznać. Jedyne co mi się nie podoba to okładka. Uważam, że zbytnio zwodzi, nie jest odpowiednia do treści i liczę na to, że wiele osób przeczyta opis zanim odrzuci książkę. Warto się chociaż zastanowić nad przeczytaniem czegoś, prosto mówiąc autentycznego i życiowego. Gorąco polecam ;).

Moja ocena: 9/10 (wybitna)

Za możliwość przeczytania książki serdecznie dziękuję wydawnictwu: