[71] Louise O'Neill ,,Sama się prosiła"

Sama nie wiem do końca co myśleć o tej książce, można się w niej nieźle pogubić, można znaleźć prawdę o życiu lub odebrać ją całkowicie inaczej, wszystko zależy od odbiorcy. Do tego mimo tego, że miała przyjemną czcionkę to czytałam ją dość długo. Nasuwało mi się też porównanie do podobnej książki z taką samą tematyką, którą niedawno poznałam ...

,,Czy można chcieć, żeby wszystko się zmieniło, a zarazem pozostało takie same?"

Emma to osiemnastoletnia dziewczyna wpatrzona w siebie. Nie jest to do końca jej wina, że jest, aż tak egoistyczna, ponieważ dorastała słuchając bliskich, a także osób obcych twierdzących, że jest piękna. Myślę, że to w gruncie rzeczy wykształciło w niej potrzebę pokazania, że jest lepsza od innych. Jest wredna i niemiła, ale sprawia wrażenie osoby pomocnej. Chce, by wszyscy ją lubili. Jedyne co ją interesuje to zainteresowanie płci przeciwnej i zazdrosne spojrzenia dziewczyn. Do tego chce uwodnić wszystkim, że mylą się co do niej, że potrafi być niegrzeczna oraz nie jest nudna. Jednak czasami można przegiąć i zatracić się w tym udowadnianiu innym czegoś o nas samych.

Pewnego dnia na imprezie Emma za wszelką cenę próbuje udowodnić, że nie jest taka jak się wszystkim wydaje. Jej przyjaciółki są osobami, którym nieustannie dogryza. Czuć fałsz na kilometr, a jednak martwią się o nią. Dziewczyna nie pozwala przerwać sobie zabawy, a później... film się urywa. Nic nie pamięta. Nie wie co się stało. Rodzice znajdują ją na progu domu, brudną, zakrwawioną i zdezorientowaną. Kilka dni później Emma dowiaduje się co miało miejsce, z Facebooka. Ktoś wrzucił zdjęcia, których nigdy nie zapomni, których inni też nie zapomną. Za wszelką cenę stara się wrócić do normalnego życia, ale ono jest już niemożliwe. Nikt nie chce z nią gadać, a za plecami słyszy tylko wyzwiska.

,,To słowo jest jak bicz, który smaga mnie po policzkach. Wypełnia pokój, aż nic nie zostaje, a ja oddycham tym słowem (gwałt), słyszę wyłącznie to słowo (gwałt), 

czuję wyłącznie to słowo (gwałt) i smakuję wyłącznie to słowo (gwałt).''

W pewnym sensie jest to bardzo dziwna książka. Dziewczyna nie chce zrzucić winy na kogoś tylko uparcie twierdzi, że to jej wina. Rodzice z którymi ma napięte stosunki ciągną ja na dno, licząc na to, że wycofa się z tego wszystkiego i zamiecie to pod dywan, a oni spokojnie wrócą do swojego dawnego życia. Jedyną osobą, która się martwi i wzbudza sympatię trzeźwym podejściem do sprawy jest brat Emmy, Bryan. Tylko on stara się doszukać sprawiedliwości.

,,Wszyscy są niewinni, dopóki nie udowodni im się winy. Ale nie ja. 

Ja jestem kłamczuchą, dopóki nie udowodnią, że mówię prawdę."

Emma nie spodziewała się, że jeden dzień zaważy na całym jej życiu. Jedna noc zamieni się w koszmar. Nie wiedziała, że grunt na którym stoi przewróci się razem z nią. Książka pokazuje jak w niecały tydzień życie Emmy legło z gruzach. Jak łatwo młoda dziewczyna może zniszczyć sobie życie nieuwagą i zuchwalstwem oraz jak osoby, które pochodzą z dobrych (bogatych) domów są uważane za niewinne tylko dlatego, że osoba którą wykorzystali jest pełnoletnia i zbyt przerażona, by coś z tym zrobić. Gubi się we wszystkim i nie znajduje drogi powrotnej do starego życia.

Głównym minusem książki jest natłok bohaterów, było ich za dużo, abym na samym początku była w stanie wykalkulować kto jaki jest. Myślę, że autorka na siłę próbowała ubarwić akcję, dlatego rozpoczęła wiele wątków, nie kończąc żadnego dostatecznie dobrze. O podobnej tematyce czytałam niedawno ,,Co mnie zmieniło na zawsze'' i muszę przyznać, że łączy je chyba tylko główny temat, bo tam zachowanie bohaterki byłam w stanie zrozumieć, a tutaj nie jestem... Do tego zakończenie, które niczego nie wyjaśnia, a do tego zostawia za sobą multum pytań. Niby autorka napisała posłowie, ale mnie jakoś nie satysfakcjonuje wyjaśnienie zakończenia, liczyłam na ułamek nadziei...

PODSUMOWUJĄC

Myślę, że książka może zostać odebrana w bardzo różny sposób. Mi osobiście nie spodobało się myślenie głównej bohaterki, na początku była egoistyczna, więc bardzo ciężko jest ją polubić, ale ludzie, w końcu stała jej się krzywda, a wszyscy przyjaciele i jej rodzina starają się to zatuszować jakby tego nie było. Nie jestem w stanie sobie tego logicznie wytłumaczyć, po prostu nie mieści mi się w głowie takie zachowanie. Nie wspierają jej w doszukiwaniu się sprawiedliwości, liczą w głębi, że odpuści, a oni będą mogli żyć jakby nic się nie stało. Bohaterka zostaje z tym tak naprawdę sama, a później coraz bardziej zapada się w sobie. Najgorsze jest chyba to, że ciągle twierdzi, że to jest jej wina. To pokazuje jak bardzo źle o sobie myśli, jak bardzo przygnębia ją myśl, że niszczy życie wielu osobom, choć jej jest zmiażdżone na drobne kawałki. Widać, że mimo całego upokorzenia i bólu dalej myśli o tym jak wyjść na prostą zwalając winę na siebie. Zakończenie nie satysfakcjonuje mnie w żadnym stopniu, jestem wręcz zawiedziona.

Moja ocena: 5/10 (przeciętna)

Za możliwość przeczytania książki serdecznie dziękuję wydawnictwu: