[63] Jennifer L.Armentrout ,,Opal"

Po skończeniu drugiej części, nie mogłam się doczekać trzeciej, gdyż każda kolejna podobała mi się bardziej. Myślę jednak, że trochę się na niej zawiodłam. A dlaczego? Tu już zapraszam do przeczytania recenzji. 

,,Nie ufaj nikomu, kto ma coś do zyskania lub stracenia.''

Wszystko co się wydarzyło w Onyksie zmieniło głównych bohaterów. Strata Adama dalej jest świeża, a postacie ciągle są w rozsypce. Nikt nie wie jak wszystko ma się skończyć. Nikt nie jest na to przygotowany. Zaczynają się dziać bardzo dziwne rzeczy.

Dawson powrócił, ale myślami jest z Beth. Marzy o jej uwolnieniu i chce zrobić to za wszelką cenę. Wraca także ktoś kogo już nigdy więcej nie powinni widzieć, a do tego ma taki tupet, że chce ich pomocy. Jednak czy mogą mu ponownie zaufać po tym co się stało? DOD jak na razie nie robi nic w sprawie Dawsona, co jest zaskakująco podejrzane. Czy jest w tym jakimś sens? 

,,Mówienie "przepraszam" niczego nie naprawi, nie dla mnie, nie dla niej. Nie cofnę czasu. Mogę tylko ruszyć do przodu i spróbować wszystko wynagrodzić.''

Katy wie, że jako hybryda nie jest bezpieczna, ale za wszelką cenę chce być blisko Black'ów. Dee trzyma się od niej daleko, co dalej boli, za to Daemon jest z nią coraz bliżej. Czy ich uczucie ma szansę się rozwinąć i najważniejsze przetrwać, w tak dziwnych warunkach? Wynik tego starcia okaże się zaskakujący. 

,,Płoniesz jasno, dla mnie, 

i nie chciałbym, żeby to światło zostało przyćmione przez coś mrocznego.''

Na początku napisałam, że ta część mnie rozczarowała, a teraz postaram się sprecyzować dlaczego. W poprzednich recenzjach tej serii wspominałam, że przeszkadzała mi forma przybierana przez kosmitów, a teraz całkowicie nie grała żadnej roli, bo się do niej przyzwyczaiłam. Nie podobała mi się akcja w tej książce. Główni bohaterowie prawie cały czas mnie irytowali swoją naiwnością i koniec ani trochę mnie nie zdziwił, a autorce nie udało się mnie zwieść od mojego przeczucia. Przewidywalna do bólu. Co prawda autorka udowodniła mi poprzednimi częściami, że umie budować napięcie, ale w tej części nie czułam go za wiele. Bardzo mi się podoba za to jej zmienność, potrafi z jednej chwili smutku doprowadzić czytelnika do śmiechu. Jedyne co naprawdę mi się spodobało to chyba zakończenie, bo gdyby nie ono, to chyba nie dałabym się rady zmusić do przeczytania kolejnej książki, a tak jednak mam na to ochotę, bo moja wiara w serie nadal trwa.

,,Nigdy, przenigdy nie wiń się za to, czego nie jesteś w stanie kontrolować.''

Podsumowując, ta część mimo przepięknej okładki, okropnie mnie zawiodła. Była lekka i miła, ale nie wniosła za dużo do całej historii. Na pewno ciekawie było jak powróciło kilka osób, ale z drugiej strony nagła naiwność głównych bohaterów była zbyt irytująca. W tej części nawet Katy zaczynała mnie denerwować swoim irracjonalnym myśleniem typu: ,,Nie powiem Daemonowi, bo się wkurzy" wbrew temu, że jej intuicja była zgodna z otaczającymi ją osobami. Ogólnie seria wywarła na mnie dość dobre wrażenie, ale ta książka bardzo mnie zawiodła. Mam nadzieję, że kolejna będzie o wiele lepsza! Nie chcę Wam jej odradzać, bo poprzednie były świetne, jednak przygotujcie się na to, że może Wam się nie spodobać i Was zawieść. 

Moja ocena: 5/10 (przeciętna)