[60] Mia Sheridan ,,Eden. Nowy początek"

Tym razem jestem już ciut bardziej obeznana, że tak to ujmę, ponieważ mam już dwie książki tej autorki za sobą, więc jako tako pomału mogę zaczynać wyrabiać sobie o niej zdanie, choć oczywiście, łatwiej mi będzie jak przeczytam większą ilość książek (co zamierzam uczynić, ale już w przyszłym roku, bo się nie wyrobię). Czego oczekiwałam po drugiej części oraz czy mnie czymś zaskoczyła? 

,,Jeśli zaufasz wężowi, zasłużyłaś na jego truciznę."

Mogą pojawić się spoilery odnośnie pierwszej części! 

W poprzednim tomie poznajemy tytułowego Caldera, a także sektę w której przyszło mu żyć, oraz Eden, dziewczynę, którą pokochał od pierwszego wejrzenia, co było bardzo niebezpieczne dla życia obojga. Jednak sekta już nie istnieje, nie pozostał nikt, wszyscy zginęli, przynajmniej tak mogłoby się wydawać...

,,(...) wszędzie można natknąć się na dobrych i złych ludzi."

Prolog od razu pokazuje nam ciąg dalszy końca pierwszej części, czyli wydarzeń po powodzi. 

Później następuje przejście i pierwszy rozdział jest umieszczony w czasie trzech lat po tragedii mającej miejsce w Akadii. 

Eden znajduje bezpieczną przystań w domu bogatego jubilera, który okazał jej serce i dobroduszność. W zamian za gościnę uczy jego wnuczkę, Sophię, gry na fortepianie. Calder walczy z żałobą po śmierci Eden i ostatnich wydarzeniach w Akadii. Xander stara się go wyciągnąć z sideł winy, jednak czy mu się to uda? Oboje myślą, że drugie nie żyje. Powoli uczą się żyć bez siebie. Eden dowiaduje się, że jako mała dziewczynka została porwana i idzie tropem, by odnaleźć swoją matkę... Calder zostaje znanym malarzem.

Los potrafi być okrutny i dobroduszny jednocześnie, ponieważ ich drogi krzyżują się. Przypadek czy przeznaczenie? Jakie wynikną tego konsekwencje, czy prawdziwa miłość jest w stanie przetrzymać przeszkody i odebrany czas? 

,,Wiem tylko, że tak jak miłość, Bóg nie powinien krzywdzić."

Ta część moim zdaniem jest dużo lepsza od poprzedniej. Czułam w niej więcej emocji. Główni bohaterowie też jakby dawali się lepiej poznać, bo przecież w bólu i cierpieniu najlepiej dostrzec wnętrze człowieka (nawet tego z książki). Losy bohaterów możemy śledzić z obu stron, co pozwala dobrze zrozumieć każdego z nich i utożsamić się z ich bólem, żalem i poczuciem straty czy rosnącej nadziei na lepsze jutro. Muszę jednak przyznać, że czytało mi się tą książkę trochę długo. Nie jest to z spowodowane czasem, lecz porządną amunicją zapełniającą każdą kartkę tej książki. Serio. Tak dużo się działo, że musiałam przetrawiać pomału każdy rozdział oddechem i przyswajać nadmiar informacji. Mimo wszystko byłam zadowolona takim obrotem sprawy, ponieważ nie mogłam się od niej oderwać. 

Recenzja jest bardzo krótka, za co przepraszam, ale mam wrażenie, że jeśli więcej napiszę to zdradzę coś ważnego. A jest bardzo dużo ciekawych wątków w książce, które najlepiej odkrywa się samemu :). Jest naładowaną porządną dawką zachowań ludzi w momencie kryzysu, cierpienia, bólu, poczucia straty. Bardzo miło się ją czyta i naprawdę autorka spisała się dużo lepiej niż w pierwszej części, na nowo zaczynałam odczuwać jej styl. 

Moja ocena: 7/10 (bardzo dobra)

Za możliwość przeczytania książki serdecznie dziękuję wydawnictwu: 

P.S. Kolejny post powinien pojawić się w poniedziałek (i nie będzie związany z tematyką bloga), ale nie wiem czy uda mi się ogarnąć do tego czasu, ponieważ ten tydzień pod względem szkoły i obowiązków był okropny, a kolejny zapowiada się jeszcze gorzej :(.