[167] E L James ,,Pięćdziesiąt twarzy Greya"

To już któryś raz z kolei, gdy postanowiłam przeczytać tę książkę. Za każdym razem jednak coś nie mogłam się za nią zabrać, tym razem w końcu się udało i nie czuję się tym usatysfakcjonowana, bo czuję się zawiedziona. Zaraz Wam opowiem dlaczego i dodam parę słów o filmie. Z góry uprzedzam, że recenzja do najkrótszych nie należy, ale że przeczytałam książkę, to chciałam napisać swoje trzy grosze w tym jakże powszechnie znanym temacie ;).

,,Czasami się zastanawiam, czy przypadkiem coś jest ze mną nie tak. Być może za dużo czasu spędzam w towarzystwie moich bohaterów literackich i, co za tym idzie, moje ideały i oczekiwania są zdecydowanie zbyt wysokie."

KRÓTKI ZARYS

Domyślam się, że raczej nie trzeba tego tytułu przedstawiać nikomu i nawet jeśli ktoś nie oglądał filmu, ani nie czytał książki, to mniej więcej zna opis, dlatego postawię na króciutki wstęp o tym i przejdę po prostu do swoich odczuć. A więc Anastasia Steele to studentka literatury, która w wyniku choroby przyjaciółki jedzie przeprowadzić wywiad z nieziemsko przystojnym biznesmenem Christianem Greyem. On od pierwszej chwili ją onieśmiela samym sobą. Po wyjściu ze spotkania postanawia zapomnieć o tym dziwnym, ale jakże intrygującym człowieku. Jak się okazuje nie jest to takie wcale łatwe, bo nazajutrz on przychodzi do niej do pracy i wszystko toczy się dalej...

BOHATEROWIE

Panie przodem, także Anastasia (Ana) Steel. Nie wiem czy nie będę w stanie się nie irytować, ale postaram się. Na pewno nie wyróżnię się oryginalnością mówiąc, że głupszej bohaterki to ja chyba nie spotkałam. I nadal nie będę oryginalna, gdy powiem, że jej wewnętrzna bogini doprowadzała mnie do szału. Nie mam pojęcia jak można wpaść na coś tak głupiego jak ta bogini, ale okay... Ogólnie z tego co zrozumiałam Ana to tak naprawdę trzy osoby - ona, jej podświadomość (która też była irytująca, ale mniej niż bogini...) oraz wewnętrzna bogini. No o czymś takim to ja jeszcze nie słyszałam i w sumie to mnie chyba w niej najbardziej irytowało, bo przebolałabym głupiutką Anę, gdyby była jedną osobą xD. Dam już sobie spokój z dalszymi niemiłymi przymiotnikami na jej temat, bo na pewno inni zrobili to lepiej i na pewno te przymiotniki wszystkim nam są znane...

Christian Grey. Co mnie zaskoczyło to fakt, że nie irytował mnie tak jak bohaterka, ale odebrałam go gorzej jako postać książkową niż filmową. W powieści wydawał się taki sztywny jakby jakiegoś kija połknął. Nie wiem czym to jest spowodowane, ale w filmie był jakoś lepiej zarysowany i ogólna idea jego charakteru lepiej została przedstawiona w ekranizacji. Tutaj naprawdę odnosiłam wrażenie, że to nie przez jego dziwactwa i przeżycia jest jaki jest, tylko, że po prostu ogólnie jest człowiekiem chłodnym, apodyktycznym i nieziemsko wkurzającym.

FABUŁA - CO MNIE WKURZAŁO

Zdaję sobie sprawę, że właśnie idziemy do bardzo dłuuuugiej listy, ale przedstawię Wam te główne powody z którymi być może ktoś będzie się zgadzał. 

Na pewno jednym z czynników będzie nuda i brak jakichkolwiek emocji, poza irytacją oczywiście. Kolejnym bardzo irytującym czynnikiem jest jedzenie. No kurde, miałam dość jak co chwilę czytałam jak Grey warczy na Anę, by coś zjadła. Ja naprawdę jestem w stanie zrozumieć, że to dla jej dobra i ma to też związek z jego dzieciństwem, ale no po prostu zalewała mnie furia, jak musiałam co chwilę się irytować, bo on każe jej jeść, a ona nie chce. W filmie na całe szczęście pominięto też mejle. Które były kolejnym wkurzającym czynnikiem. Ona ciągle nie mówiła mu o niczym ważnym wprost, bo była "taka odważna", więc wszystko pisała w mejlach, a on ciągle jej pisał jak to ważne jest zaufanie i tak dalej, oczywiście też w mejlach. W pewnym momencie naprawdę staje się to nudne, czytanie o tym samym, ale ubranym w inne słowa (a to i tak jak mieliśmy szczęście, bo najczęściej wszystko sprowadza się do tych samych słów). Ubrania Kate. Jak mnie strasznie denerwowało to, że Ana chodziła ciągle w sukienkach Kate (i to na dodatek tych dwóch na krzyż). Serio? Nie mogła pójść sobie kupić czegoś swojego? Zwłaszcza, że miała pieniądze z pracy, które szły na niewiadome cele... No i na sam koniec sceny seksu. Może nie jestem znawcą literatury erotycznej, bo do tej pory to moja druga książka o tej tematyce (pierwszą była pomyłka zwana ,,Podniebny lot"), ale czytałam o wiele lepsze sceny erotyczne w zwyczajnych obyczajówkach i zastanawiam się jakim cudem. Ja wiem, że tam nie ma tematyki BDSM, tak jak tutaj, ale jednak mimo wszystko czuć jakieś emocje, uczucia, cokolwiek, a tutaj? Pieprzył, skończył, pa pa. 

Na wypisywanie mniejszych rzeczy szkoda mi nerwów... 

PO CHOLERĘ ONA JEST TAK DŁUGA? - KSIĄŻKA A FILM

Szczerze powiedziawszy naprawdę się zastanawiam, dlaczego książka jest aż tak gruba, bo liczy lekko ponad 600 stron, czego oczywiście nie sprawdziłam przed jej czytaniem (a być może wtedy bym jej już nie czytała). Ja tu nawet nie mówię o samej oprawie książki, bo jej format naprawdę dość sprawnie się czyta, to samo z czcionką, jedynie co to rozdziały mogłyby być krótsze, bo męczą. Ja mam na myśli to dlaczego ona do cholery ma 600 stron?! Wlecze się niesamowicie. Wiem, że wiele razy porównałam ją dzisiaj do filmu, ale ja obejrzałam wszystkie części i doskonale wiedziałam na co się piszę, ale nie wiem, liczyłam na coś czego w ekranizacji nie było. I wiecie co? To jeden z nielicznych wypadków, gdy film jest zdecydowanie lepszy niż książka. Ekranizacja to tak naprawdę same konkrety. Książka? Wyłączając sceny, które są w filmie, pozostaje sama nuda. Jakoś film mnie bardziej przekonuje do siebie. W książce zaczęło się robić ciekawie dopiero po 500 stronach, wiedząc, że ma ona 600 to niezbyt duży wyczyn...

PODSUMOWUJĄC

50 twarzy Greya to bardzo słaba książka, która moim zdaniem nie jest warta uwagi. Jeżeli ktoś chce poznać tą specyficzną historię ze względu na szum, który w większej mierze minął, ale odcisnął jakieś piętno i przez to nadal trwa, to na pewno lepiej wyjdzie na obejrzeniu ekranizacji niż próbowaniu przejścia przez te 600 stron, skoro ekranizacja jest wierną i prawie nieróżniącą się niczym od lektury produkcją, którą zdecydowanie milej i SZYBCIEJ się ogląda niż czyta. Osobiście uważam, że film jest dużo, dużo lepszy i nie pominął zbyt wiele ciekawych momentów, a nawet zawarł te najlepsze, bo oprócz nich książka wieje nudą. Bohaterowie w powieści są zdecydowanie bardziej nie do przyjęcia niż w filmowej wersji. Ogólnie nie polecam (i pewnie nie będę tym oryginalna, ale musiałam dodać swoje trzy grosze).

OCENA: 1/10 (beznadziejna)

Moja ulubiona piosenka z playlisty (chociaż przyznaję, że mam słabość do piosenek z filmów, bo są świetne! Szkoda, że nie można tego samego powiedzieć o filmach...):

Czytaliście albo oglądaliście? Jesteście fanami czy wręcz przeciwnie tej historii? Ja osobiście obejrzałam wszystkie trzy części filmowe i uważam, że trójka jest naprawdę fajna, dwójka też daje radę, jedynie jedynka niezbyt mi się podobała, ale w porównaniu do książki jest o niebo lepsza.